Είμαστε το Παιχνιδαγωγείο. Ένα σχολείο που παίζει, ερευνά και μαθαίνει.
Είμαστε ένας δυναμικός οργανισμός που διαρκώς εξελίσσεται. Εκπαιδευτικοί, παιδιά και γονείς βρισκόμαστε σε μια σπείρα εξέλιξης χτίζοντας στην εμπειρία μας και παρακολουθώντας τις ερευνητικές και εφαρμοσμένες πρακτικές στην παιδαγωγική και την εκπαίδευση ανά τον κόσμο. Έτσι εναρμονίζουμε την ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα με τις αληθινές ανάγκες των παιδιών συμπεριλαμβάνοντας την ανάπτυξη δεξιοτήτων χρήσιμων για τη ζωή τους στο σήμερα και στο διηνεκές.
Μοιραζόμαστε την καθημερινή παιδαγωγική πρακτική μας με γονείς και εκπαιδευτικούς και συνεργαζόμαστε με φορείς της ευρύτερης εκπαιδευτικής κοινότητας για να συμβάλλουμε στην αναβάθμιση της εκπαίδευσης στην Ελλάδα.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ
Σήμερα, το Παιχνιδαγωγείο είναι ένας εκπαιδευτικός οργανισμός που ανοίγει ολοένα και περισσότερο στην κοινότητα, την έρευνα, την κοινωνική συνδιαμόρφωση της εκπαίδευσης με κέντρο το παιδί και την οικογένεια. Σε μια διαρκώς κινούμενη και απαιτητική πραγματικότητα για τα παιδιά και τους ενήλικες στο Παιχνιδαγωγείο συνεχίζουμε να παίζουμε, να ερευνούμε και να μαθαίνουμε ανακαλύπτοντας καθημερινά καινούριες διαδρομές και τολμώντας να τις ακολουθήσουμε!
Το Παιχνιδαγωγείο ξεκίνησε το 2010 ως οργανισμός δημιουργικού παιχνιδιού. Mια ομάδα ανθρώπων με έμπνευση και πάθος, μια οικογένεια κυριολεκτικά και μεταφορικά ξεκίνησε από την παραδοχή ότι «το παιχνίδι είναι η αρχή». Πολύ γρήγορα το παιχνίδι άνοιξε την πόρτα του κόκκινου κτιρίου πάνω στην 25ης Μαρτίου στο Νέο Ψυχικό και ταξίδεψε σε μέρη πολλά: εκπαιδευτικά προγράμματα σε συνεργασία με φορείς και μουσεία που έδωσαν βάση στο παιχνίδι ως μέρος της μάθησης, εταιρικές γιορτές και θεματικές εκδηλώσεις σε ανοιχτούς και κλειστούς χώρους, παιχνιδογιορτές ή αλλιώς πάρτι γεμάτα παιχνίδι, δημιουργία χώρων παιχνιδιού μέσα σε εμπορικά σημεία, εργαστήρια για παιδιά και για μεγάλους είναι το επίσημο παιχνιδο-βιογραφικό του οργανισμού. Μαζί μας από το 2010 ως το 2016 έπαιξαν χιλιάδες παιδιά σε όλη την Ελλάδα και μέχρι σήμερα έχουμε δημιουργήσει 9 χώρους για παιδιά ενώνοντας την αρχιτεκτονική με την παιδαγωγική. Πώς, όμως, ένας οργανισμός δημιουργικού παιχνιδιού γίνεται σχολείο:
Με έμπνευση την εμπιστοσύνη των γονιών και την ανάπτυξη των παιδιών που μεγαλώνουν μαζί μας, το 2011 η ομάδα παιδαγωγικού σχεδιασμού μεγαλώνει και το Παιχνιδαγωγείο αναπτύσσει μια δυναμική παιδαγωγική με στόχο την «εισαγωγή» του παιχνιδιού στην τυπική εκπαίδευση. Το 2013 το Παιχνιδαγωγείο μετακομίζει στην οδό Καλαβρύτων και λειτουργεί ως πλαίσιο προσχολικής αγωγής για παιδιά από 20 μηνών έως 4 χρονών. Το 2015 λειτουργεί για πρώτη χρονιά το Νηπιαγωγείο και το 2017 ανοίγει το Δημοτικό σχολείο στην οδό Ομήρου. Αναδιαμορφώνοντας ένα σχολείο που είχε παραμείνει κλειστό για 25 χρόνια, ξυπνάμε πάλι τη γειτονιά και το παιχνίδι είναι και πάλι η αρχή!
Τα παιδιά
Γεμίζουν το σχολείο με την ύπαρξή τους και το ζωντανεύουν με τη συμμετοχή τους.
Είναι ο σκοπός της δημιουργίας του σχολείου μας.
Δημιουργούν και καινοτομούν καθημερινά.
Μας οδηγούν, μας μαθαίνουν, μας αλλάζουν, μας κάνουν καλύτερους και καλύτερες σε κάθε συναναστροφή.
Οι γονείς
Είναι συνοδοιπόροι μας.
Συμμετέχουν άμεσα ή έμμεσα στη ζωή του σχολείου.
Διαμορφώνουμε μαζί την καλύτερη διαδρομή για το παιδί τους.
Ακούγονται και συμπεριλαμβάνονται οι αξιολογήσεις τους στα σχέδιά μας.
Σκορπίζουν την αίσθηση του σχολείου στην κοινότητα ή και την κοινωνία.
Μας κάνουν ένα πιο ευέλικτο και σύγχρονο οργανισμό με την ανατροφοδότησή τους.
Η ομάδα του Παιχνιδαγωγείου
Στο Παιχνιδαγωγείο θα συναντήσετε εμάς μαζί: παιδαγωγούς, δασκάλες, δασκάλους, διοικητικό προσωπικό, ανθρώπους που φροντίζουν εμάς και το σχολείο, ανθρώπους που μας μετακινούν. Άνθρωποι όμορφοι «από τα μέσα»! Χαμογελαστές και χαμογελαστοί, πάντα εκεί για καθεμιά και καθέναν χωριστά, για την ομάδα, για την παρέα, για την προσωπική ανάπτυξη, για την κοινή πορεία, για το κοινό μας πάθος: τα παιδιά να απολαμβάνουν καθημερινά μια εκπαιδευτική διαδικασία που τους αξίζει!
Αγγελική Λυμπεροπούλου, Νηπιαγωγός
Πριν από αρκετό καιρό αντίκρυσα για πρώτη φορα τον κόσμο μετά από 41 εβδομάδες εντατικής προετοιμασίας. Ήμουν το πρώτο παιδί σ’ενα σπίτι που ακολούθησαν πολλά, όλα κορίτσια! Μεγάλωσα δυο δρόμους μακριά απ’ το Παιχνιδαγωγείο και περνούσα τους χειμώνες μου με γαλλικά και τα καλοκαίρια μου με κρυφτοκυνηγητά στο μικρό αρκαδικό χωριό μας. Στα 14 μου έβαλα στην άκρη το φόβο μου για τ’ αεροπλάνα κι έτσι ανακάλυψα ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που θέλω να δω στον κόσμο! Απο τότε εξερευνώ τη Γηραιά Ήπειρο ενώ ονειρεύομαι ταξίδια ακόμη πιο μακρινά. Λατρεύω καθετί στη φύση, τους περιπάτους στις γειτονιές της Αθήνας και δύσκολα θα έλεγα όχι σε κάθε είδους γαστρονομική απόλαυση.
Στην κρίσιμη ερώτηση «τι θες να γίνεις οταν μεγαλωσεις;» ήξερα από νωρίς την απάντηση. Στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας έμαθα πολλά, αλλά η πραγματική εκπαίδευση ήρθε όταν πρωτομπήκα σε τάξη. Έκτοτε έχω γνωρίσει δεκάδες παιδιά σε σχολεία μεγάλα και μικρά, στους προσκόπους, στις κατασκηνώσεις και σε οικογένειες και νιώθω τυχερή που οι αγκαλιές και τα γέλια ειναι αναπόσπαστο κομμάτι της κάθε μου μέρας.
Έχω ήδη συμπληρωσει 29 κύκλους γύρω απ’ τον ήλιο κι ακόμα δεν έχω κατασταλάξει σε πολλά πράγματα. Για ένα πράγμα είμαι σίγουρη: σ’ένα κόσμο που προβλέπεται δυσοίωνος η μεγαλύτερη ελπίδα μας είναι οι ευτυχισμένοι και δημιουργικοί άνθρωποι του αύριο, τα παιδιά που χόρτασαν παιχνίδι και αγάπη σήμερα...
Αγγελική Λυμπεροπούλου,
Νηπιαγωγός
Βάλια Μπλέσιου, Θεατροπαιδαγωγός
Γεννήθηκα το 1982 στις αρχές του καλοκαιριού και έμαθα να ακούω στο όνομα Βάλια… Περιπλανήθηκα χρόνια πολλά μέσα σε λογιών λογιών κτήρια που τα λέγαμε “σχολείο” κι εκεί έμαθα πως να κάνω τους δασκάλους μου να γελάνε. Στα δεκαοχτώ μου, αφού είχα μάθει να μιλάω ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά και να οδηγώ, αποφάσισα πως θέλω να γίνω ηθοποιός και έτσι κατέληξα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών να σπουδάζω Πολιτικές Επιστήμες! Μετά από ένα χρόνο κατάλαβα πως ήμουν σε λάθος σχολή και έγινα μέλος του στούντιο “υπό το μηδέν” όπου και έμαθα ότι το θέατρο είναι παιχνίδι! Επιτέλους, ήμουν στο σωστό δρόμο! Έμεινα με αυτή την ομάδα 5 χρόνια, μπήκα (και βγήκα μετά από 3 χρόνια) από τη δραματική σχολή του “Σύγχρονου Θεάτρου Αθηνών”, άρχισα να παίζω στο θέατρο και να βοηθάω στη σκηνοθεσία αλλά αφού το θέατρο είναι παιχνίδι… μια μέρα σκέφτηκα: “Παιχνίδι χωρίς παιδιά γίνεται;;;”. Κι έτσι ο δρόμος μου με έβγαλε στο εργαστήρι της “ΑΝΙΜΑ” οπού έμαθα πόσο ωραίο είναι τα παιδιά να μαθαίνουν τον εαυτό τους και τον κόσμο μέσα από την τέχνη, το παιχνίδι και τη δημιουργία! Από τότε δουλεύω ως ηθοποιός και ως δασκάλα έκφρασης για παιδιά και μεγάλους. Ευχαριστώ τον Πετρή που με εμπιστεύτηκε, με έκανε παρέα, με έμαθε να παίζω, να βλέπω με χίλια μάτια και να ακούω με χίλια αυτιά!
Βάλια Μπλέσιου,
Θεατροπαιδαγωγός
Μιμή Μπούτσικου, Παιδαγωγός της Φύσης
Ήταν μια φορά ένα μικρό χρωματιστό σαλιγκάρι που ήθελε να γίνει δέντρο. Σκέφτηκε πως πρώτα θα έπρεπε να μάθει να μεταμορφώνεται και αυτό ήταν κάτι που το ήξεραν καλά τα τζιτζίκια. πήγε λοιπόν και έμεινε μαζί τους σε ένα μέρος που το έλεγαν δραματική σχολή και εκείνα ονόμασαν το μικρό σαλιγκάρι ηθοποιό. έμαθε, έμαθε , άλλαξε χίλιες και τρεις μορφές, βρήκε και άλλους που τους άρεσαν τα παιχνίδια και μαζί έκαναν μαθήματα και έδιναν παραστάσεις.
Στο σαλιγκάρι πιο πολύ άρεσε ένας τρόπος θεάτρου που λέγεται playback theatre και βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό. Ο καιρός περνούσε αλλά δεν είχε γίνει ακόμα δέντρο. Έτσι αποφάσισε να ταξιδέψει.
Πήρε το σπιτάκι του στην πλάτη και ξεκίνησε. έφτασε σε μια μεγάλη πόλη που το όνομα της ήταν Λονδίνο και εκεί βρήκε φίλους σε ένα σχολείο για παιδιά που σκέπτονται διαφορετικά από τα συνηθισμένα. Μαζί έπαιζαν καινούρια παιχνίδια και μάθαιναν άλλους τρόπους να βλέπουν τον κόσμο.
Τώρα πια το σαλιγκάρι έχει γυρίσει στο πράσινο δάσος και στο σπιτάκι του καβαλάει ιστορίες, παραμύθια, σκοτάδι και φως. Όποτε συναντήσει φίλους, μικρούς και μεγάλους ανοίγει το σακίδιο του και μαζί ανακαλύπτουν χίλια δυο χαμένα μυστικά. Τώρα πια ξέρει πως για να γίνει δέντρο αρκεί να μπορεί ελεύθερα να το φανταστεί, να κλείσει τα μάτια του και να σκεφτεί πράσινο …..
Μιμή Μπούτσικου,
Παιδαγωγός της Φύσης – Σχεδιασμός Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων
Μανώλης Δραγάτσης, Δάσκαλος θεάτρου
Την πρώτη φορά που με πήγαν στο θέατρο, πίστευα ότι θα μου πέσει η οροφή στο κεφάλι και θα σκοτωθώ. Μικρός, υπήρξα θιασώτης (και εμπνευστής) μιας θεωρίας, που πρέσβευε πως στη ζωή, νομοτελειακά, της χαράς και της απόλαυσης, έπεται η οδύνη και τούμπαλιν (που πρακτικά μεταφραζόταν, στο εάν λόγου χάρη, έχεις την ατυχία να σε ρωτήσει η δασκάλα την -πανδύσκολη- προπαίδεια του οκτώ, μπορεί το μεσημέρι να έχεις για φαΐ μακαρόνια με κιμά ή αν τη γλυτώσεις και δεν σε κατσαδιάσει η μάνα σου για κάποια χοντράδα που έκανες, ίσως αργότερα, η ίδια αυτή γυναίκα που αγάπησες κι εμπιστεύτηκες, σου ανακοινώσει περιχαρής ότι σου ετοιμάζει αδελφάκι κλπ.).
Έτσι, με γνώμονα την λογική μου και την εν λόγω θεωρία, το μοναδικό που ίσως θα μπορούσε να ισοσκελίσει την προεξοφλημένη, ανείπωτη ευδαιμονία της επικείμενης, πρώτης θεατρικής μου εμπειρίας, ήταν ο θάνατος. Παρά το γεγονός λοιπόν, ότι εξαρχής προσέγγισα το θέατρο ως κάτι για το οποίο κυριολεκτικά αξίζει να πεθάνεις και με απολύτως παράλογα υψηλή προσδοκία, εκείνο δεν με διέψευσε ποτέ. Εκείνη την πρώτη φορά, όταν η αυλαία μού αποκάλυψε τη σκηνή, ήξερα αίφνης, αφενός ότι θα παραμείνω σώος και το ταβάνι στη θέση του (και άρα η θεωρία μου ήταν για πέταμα), αφετέρου ότι θα γίνω ηθοποιός κι ότι θα είμαι μάλλον καλός.
Νομίζω ακόμη, αν και με κάποια επιφύλαξη, ότι ήδη γνώριζα πως δεν θα ήμουν ο απόλυτα κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα. Σίγουρα, όχι δια βίου. Ως επαγγελματίας ηθοποιός, κύρια φιλοδοξία μου ήταν να εξελιχθώ, να μάθω. Με αυτή την πρόθεση, επιδίωξα και συνεργάστηκα με πολύ σπουδαίους καλλιτέχνες, που συχνά ήταν και αξιόλογοι άνθρωποι. Τους παρακολούθησα από πολύ κοντά να δημιουργούν, είδα τους τρόπους, τα μυστικά, τις τεχνικές, τις μεθόδους, τα στάδια της σύνθεσης ενός ρόλου, ενός συνόλου, μιας παράστασης. Στάθηκα για αρκετά χρόνια δίπλα τους, έμαθα πλάι τους. Σε μεγάλες κυρίως σκηνές, σε όλη την Ελλάδα, στην Αμερική. Οι μεγάλοι δάσκαλοι με εξοικείωσαν με το μηχανισμό της μάθησης αναφορικά με την τέχνη μου, με έμαθαν δηλαδή να μαθαίνω, να ψάχνω και να ανακαλύπτω. Να αναζητώ την γνώση στην κρυψώνα της, που στην περίπτωση του θεάτρου, πέρα και πάνω από τα θαυμαστά κείμενα, είναι ο άνθρωπος, ο εαυτός μας και ο διπλανός. Με αυτή τη βασική αποσκευή, την εμπειρική, βιωματική γνώση δίπλα σε σπουδαίους δασκάλους, αλλά και με εκπαίδευση, μελέτη και επαγγελματική ενασχόληση γύρω από δύο συγγενή μεταξύ τους εκπαιδευτικά συστήματα που με κέρδισαν, το «εκπαιδευτικό δράμα» και το «γνωσιακό συμπεριφορικό δράμα», προσέρχομαι να διδάξω στα παιδιά μας θέατρο, από ανάγκη. Ανάγκη να παραμείνω σε επαφή με μεγάλους δασκάλους, όπως κατά τη γνώμη μου, είναι τα παιδιά, για όσους ισχυρίζονται πως ξέρουν να μαθαίνουν.
Μανώλης Δραγάτσης,
Δάσκαλος Θεάτρου
Ιωάννα Τσαμπηρά,Παιδαγωγός της Φύσης
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, παίζοντας καθημερινά σε ένα σπίτι με μεγάλα δέντρα και κρυφές γωνιές που φιλοξενούσαν τη φαντασία μου και την έμφυτη ανάγκη μου για εξερεύνηση. Αυτός ο κήπος, η αγάπη των γονιών μου για τη φύση, οι εκδρομές και οι κατασκηνώσεις με το Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού (ΣΕΟ), με σύστησαν στη μαγεία της φύσης και με έδεσαν για πάντα μαζί της.
Μεγαλώνοντας σπούδασα Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Σπουδές και εργάστηκα σε τομείς όπως οι πωλήσεις, οι αγορές και το προσφυγικό. Πάντοτε όμως ένιωθα ότι ένα διαφορετικό μονοπάτι, έξω από τους 4 τοίχους με καλούσε...
Συνέχισα να προσφέρω εθελοντικά το χρόνο μου στο ΣΕΟ ως παιδαγωγός σε παιδιά Δημοτικού και εκπαιδεύτρια ενηλίκων, σχεδιάζοντας παράλληλα παιδαγωγικά προγράμματα. Με τον καιρό κατάλαβα ότι αυτές μου οι δραστηριότητες ήταν που γέμιζαν φως τη ζωή μου και πως παίζοντας με τα παιδιά στη φύση ένιωθα πλήρης.
Κι έτσι αποφάσισα να εκπαιδευτώ στην Παιδαγωγική των Σχολείων του Δάσους. Πράγματι, με συνεπήρε η απλότητα, η ομορφιά και οι δυνατότητες που ανακάλυψα. Είδα την κόρη μου να ανθίζει αβίαστα μέσα από την επαφή και το ελεύθερο παιχνίδι στη φύση. Να πώς το μονοπάτι με οδήγησε να γίνω Παιδαγωγός της Φύσης και με τον καιρό με έφερε στο κατώφλι και στην παρέα του Παιχνιδαγωγείου.
Ιωάννα Τσαμπηρά,
Παιδαγωγός της Φύσης
Έφη Παπαματθαιάκη, Παιδαγωγός Προσχολικής Αγωγής
Γεια σας και από εμένα!
Ονομάζομαι Έφη Παπαματθαίακη και γεννήθηκα μια ηλιόλουστη μέρα του καλοκαιριού σε ένα μεγάλο νησί. Περιπλανήθηκα σε διάφορες επιστήμες, ξεκινώντας από την οικονομική μεταπήδησα στην παιδαγωγική και έκανα ένα μεταπτυχιακό στην περιβαλλοντική εκπαίδευση. Μέχρι που ανακάλυψα ότι η πιο σπουδαία επιστήμη είναι εκείνη του παιχνιδιού και ξεκίνησα την συνεργασία μου με το Παιχνιδαγωγείο, το σχολείο όπου το παιχνίδι είναι επιστήμη και η επιστήμη παιχνίδι!
Έφη Παπαματθαιάκη,
Παιδαγωγός Προσχολικής Αγωγής
Χριστίνα Νικολάκη, Δασκάλα Δημοτικού
Όταν ήμουν μικρή, διάβαζα αμέτρητα παραμύθια στον μικρότερο αδερφό μου. Ίσως να ήταν τότε που, χωρίς να το καταλάβω, αποφάσισα να περνώ τις μέρες μου περιτριγυρισμένη από παιδιά λέγοντας και φτιάχνοντας μαζί τους ιστορίες, παίζοντας, ανακαλύπτοντας κι εξερευνώντας όλα τα μαγικά που κρύβονται γύρω μας.
Έτσι, λοιπόν, τα χρόνια πέρασαν και βρέθηκα στο Πανεπιστήμιο για να μάθω πώς μαθαίνουν τα παιδιά. Αμέσως μετά, ετοίμασα τις βαλίτσες μου, πήρα το αεροπλάνο και ξεκίνησα μια επτάχρονη περιπέτεια σε σχολεία που τα παιδιά δε μιλούν Ελληνικά, όμως κάνουν φίλους, παίζουν, γελούν, συνεργάζονται και δημιουργούν όπως εμείς. Το μυαλό και η καρδιά μου γεμάτα στην επιστροφή. Γεμάτα από αναμνήσεις παιδιών με ονόματα που κάποιες φορές δυσκολευόμουν να πω και που μου έδειξαν ότι κάθε δυσκολία είναι μια πρόκληση που σε κάνει πιο δυνατό.
Και κάπως έτσι τα βήματά μου με οδήγησαν στο Παιχνιδαγωγείο, όπου μοιράζομαι με τα παιδιά την αγάπη μου για τις λέξεις, τους αριθμούς, τα πειράματα, τα χρώματα, τα δέντρα, τα βιβλία και τις ιστορίες από παλιά. Αγαπώ τις λέξεις, γιατί μ’ αυτές μπορείς να λες δυνατά όσα σκέφτεσαι, νιώθεις κι ονειρεύεσαι, μπορείς να τραγουδάς και να γίνεσαι για λίγο ο ήρωας της ιστορίας που διαβάζεις. Κι αν οι αριθμοί με μπέρδευαν λιγάκι όταν πήγαινα σχολείο, τώρα πια δεν τους φοβάμαι, γιατί μ’ αυτούς μετράς τις στιγμές που έχεις ζήσει με όσους αγαπάς, μοιράζεσαι το αγαπημένο σου γλυκό και υπολογίζεις πόσες μέρες απομένουν μέχρι το επόμενό σου ταξίδι…
Χριστίνα Νικολάκη,
Δασκάλα Δημοτικού
Susana Noemi Abigador, Εκπρόσωπος της Σωματικής Έκφρασης στην Ελλάδα και δημιουργός του συστήματος Danza Vital
Με λένε Susana και γεννήθηκα στην Αργεντινή από μάνα βραζιλιάνα, πατέρα Αιγύπτιο και παππούδες από Συρία και Μικρά Ασία.
Ανέκαθεν τα χρώματα και η κίνηση με κάλεσαν να μυηθώ στον κόσμο των αισθήσεων. Έτσι έγινα μάρτυρας της ομορφιάς που υπάρχει στα φύλλα των δέντρων όταν επικοινωνούν με τον αέρα. Στις μικρές λεπτομέρειες ενός πολύχρωμου ρούχου ... λες και υφαίνουν μουσική. Στον γαργαλητό χορό γέννημα κάποιας συγκίνησης ...
Στην Αργεντινή έμαθα να αξιοποιώ την ελεύθερη κίνηση μετατρέποντάς την σε άπειρες χορογραφίες των συναισθημάτων μου κι έτσι, to 1979 όταν πήγα στη Μαδρίτη έγινα δασκάλα Σωματικής Έκφρασης.
Το 1986 στην Ελλάδα, η ζωή μου βρήκε καινούριο σπίτι και από τότε μέχρι σήμερα τα πράγματα που κάνω γεμίζουν τη ζωή μου με ακόμη πιο πολλά χρώματα και κίνηση…
Από το 1988 μέχρι και το 2009 έχω μοιραστεί πάρα πολλά συναισθήματα και γνώσεις με τους μαθητές της ΑΝΙΜΑ (σχολή Καλλιτεχνικής και δημιουργικής επιμόρφωσης Εκπαιδευτικών) διδάσκοντας Σωματική Έκφραση και Βιωματική Μεθοδολογία.
Για κάποια χρόνια συνεργάστηκα με διαφορετικά θεατρικά σχήματα όπως το Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν στην χορογραφία της τραγωδίας “Ιφιγένεια εν Αυλίδι” στην Επίδαυρο, τα Ελεύθερα Θέατρα της Κύπρου στην τραγωδία “Βάκχες” στο Ηρώδειο, με το Δήμο Ζωγράφου, το θέατρο Φούρνος και άλλα.
Ο χώρος της εκπαίδευσης, της τέχνης και της ψυχοθεραπείας με εμπνέουν και μου χαρίσουν ανάμεσα σε άλλα πολλά ταξίδια μέσα στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Και έτσι συνεχίσω να διαπιστώνω ότι πάντα, όπου και να πας μία γλώσσα κυριαρχεί ... η γλώσσα που ενώνει το σώμα μαζί με το νου και την ψυχή ...
Με πατέρα το Ρυθμό και μητέρα τη Σωματική Έκφραση και με κυοφορία πολλών χρονών διδασκαλίας γεννήθηκε μέσα μου, σιγά σιγά και σταθερά, ένα πολύ ουσιαστικό, όμορφο και διασκεδαστικό παιδί: το σύστημα Danza Vital που έχει σκοπό να μπορούμε όλοι, όποια και να είναι η σωματική μας κατάσταση, να χορεύουμε τις πολλές μελωδίες που υπάρχουν στην καρδιά μας
Το 2011 έγραψα ένα βιβλίο με όλα αυτά με τίτλου «Όταν το σώμα μιλάει, Μεθοδολογία και ασκήσεις για την Σωματική Έκφραση ».
Μέσα από αυτό μοιράζομαι τα σωματοέκφραστικομυστικά της κουζίνας μου για να φτιάχνουμε μαζί πολλά διαφορετικά και γευστικά πιάτα για τον εαυτό μας και για τους άλλους.
Είμαι πολύ τυχερή για όλο τον πλούτο που προσφέρει η ίδια η διδασκαλία, η οποία με φέρνει σε ουσιαστική και άμεση επαφή με τους ανθρώπους. Η συμμετοχή τους και μόνον στα μαθήματα αποτελεί την πιο σημαντική πηγή έμπνευσης για τον καθένα που έχει κάτι να διδάξει…
Το Παιχνιδαγωγείο το βρήκα μπροστά μου! Ακολούθησα ένα γιγάντιο ροζ λουλούδι και βρέθηκα σε έναν μαγευτικό κήπο! Στο βάθος συνάντησα μια κοπέλα, την αγαπημένη μου Γιουλίτα, κι αρχίσαμε να μιλάμε… Έτσι, εδώ και δέκα χρόνια ( ή δέκα ζωές, δεν θυμάμαι) συνεχίζουμε να ξετυλίγουμε την κλωστή και να καταστρώνουμε καινούρια σχέδια για παιχνίδι, κίνηση και έμπνευση στην εκπαίδευση !
Susana Noemi Abigador,
Δασκάλα Σωματικής Έκφρασης
Λαλύν Κουτσούκου, Παιδαγωγός της Φύσης
Όταν μύριζε καλοκαίρι, πηγαίναμε επίσκεψη στη γιαγιά. Το χωριό της μαμάς μου είναι πολύ μακριά, χρειαζόμαστε μια ολόκληρη μέρα για να φτάσουμε με αεροπλάνο.
Μου άρεσε να παίζω έξω από το σπίτι, και να παρατηρώ τεράστια νούφαρα, χρωματιστά λουλούδια και δέντρα που είχαν mango πάνω τους. Τα απογεύματα έβγαιναν βόλτα οι σαύρες και καθόντουσαν στη σκεπή.
Αν έβρεχε, ο κήπος είχε επισκέψεις από βατράχια που τραγουδούσαν όλη νύχτα.
Όταν επιστρέφαμε, έπαιζα στην κατασκήνωση. Παράλληλα μου άρεσαν και άλλα παιχνίδια όπως το πιάνο, η τρομπέτα και η ξιφασκία.
Ώσπου ήρθε η στιγμή να διαλέξω ένα βόρειο μονοπάτι και βρέθηκα στα Γιάννενα.
Εκεί έκανα την πρώτη μου μεγάλη εξερεύνηση για 4 χρόνια (και σα παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας). Ανακάλυψα πολλά παιχνίδια, μουσικές, απάτητα μονοπάτια, ποτάμια και φαράγγια. Έμαθα να ξεχωρίζω και τις εποχές.
Σπουδαία κατάκτηση αν είσαι από την Αθήνα.
Ύστερα διάλεξα ένα μονοπάτι που κατευθυνόταν νότια και ανατολικά, κοντά στη θάλασσα. Έπαιξα εκεί για αρκετό καιρό, με τα παιχνίδια που έμαθα, αλλά ήμουν περίεργη και άρχισα να ψάχνω για άλλο μονοπάτι.
Ήθελα να παίζω περισσότερη ώρα στη φύση, να παρατηρώ τι συμβαίνει εκείνη τη στιγμή στα δέντρα και στα φυτά, όλες τις εποχές. Να ανακαλύπτω απαντήσεις στα ερωτήματα μου, παρακολουθώντας τα πλάσματα που κατοικούν εκεί. Και φυσικά να έχω παρέα, στην εξερεύνηση αυτή.
Γι' αυτό δοκίμασα να παίξω λίγο πιο κάτω, όμως κάτι εμπόδιζε τον δρόμο μου. Ήταν ένα τεράστιο δέντρο, με λεπτό κορμό και πολλά κλαδιά. Πόσο όμορφο μου φάνηκε, ήθελα να σκαρφαλώσω και να φτάσω στην κορυφή του. Δε γνώριζα τον τρόπο.
Για καλή μου τύχη, άκουσα γέλια. Έριξα μια κλεφτή ματιά πίσω από το δέντρο και είδα παιδιά να τρέχουν και να εξερευνούν το ίδιο μονοπάτι. Ζήτησα βοήθεια. Εμείς είμαστε οι μαγικές πατούσες, θα σε βοηθήσουμε να σκαρφαλώσεις στα πρώτα κλαδιά χωρίς να φοβάσαι. Εμείς είμαστε οι ψαχουλευτές, έχουμε ψαχουλέψει όλο το μονοπάτι και ξέρουμε πως να ανέβεις πιο ψηλά.
Εμείς είμαστε οι ταξιδευτές, έχουμε περπατήσει αρκετά μονοπάτια και έχουμε σκαρφαλώσει σε βράχους, μπορείς να σκαρφαλώσεις λίγο πιο ψηλά.
Τέλος πλησίασαν οι εξερευνητές, εμείς γνωρίζουμε τα μυστικά της φύσης. Μπορούμε να αναγνωρίσουμε όλα τα πλάσματα που κατοικούν εδώ. Μας αρέσουν οι δασοπεριπέτειες και ανακαλύπτουμε συνεχώς νέα παιχνίδια. Θα σε βοηθήσουμε να φτάσεις ακόμα πιο ψηλά. Και έτσι έγινε.
Διάλεξα το μονοπάτι που με οδήγησε στο Παιχνιδαγωγείο.
Στον προορισμό αυτό, ανακάλυψα επιτέλους την παρέα που ήθελα να παίζουμε μαζί και να μοιραζόμαστε τις εσωτερικές μας ανησυχίες, έξω στη φύση!
Υ.Γ. Πάλι καλά, περπάτησα από αυτή τη μεριά και έμαθα να σκαρφαλώνω.
Λαλύν Κουτσούκου,
Παιδαγωγός της Φύσης
Κυριάκος Μούρτζης, Δάσκαλος Εικαστικών
Θυμάμαι από πολύ μικρός να παίρνω πινέλα και να προσπαθώ να τραβήξω ευθείες γραμμές. Άλλοτε λεπτές και άλλοτε παχιές. Ξεκινούσα από ένα σημείο Α' και τραβούσα γρήγορα μια γραμμή κρατώντας το βλέμμα μου μόνο το σημείο Β΄.
Αυτές οι γραμμές έγιναν σχέδια, πήραν χρώμα, σχήμα και με έφτασαν μπροστά σε μια πόρτα που έγραφε : «Εφαρμοσμένες Τέχνες - Κλάδος Γραφιστικής».
Από τότε όσες γραμμές κι αν τράβηξα, πάντα ήθελα να τραβάω κι άλλες.
Γραμμές που σχημάτιζαν καρδιές και δέντρα οι οποίες με οδήγησαν σε ένα μικρό σπιτάκι που έγραφε απ έξω: "Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού". Εκεί αγάπησα το παιχνίδι με τα παιδιά, τη ζωή στη φύση και τη συμμετοχή στη διάπλαση της προσωπικότητας ενός ανθρώπου που ενδιαφέρεται για τον εαυτό του, το συνάνθρωπο και το περιβάλλον. Πήγα σε κατασκηνώσεις, εκπαίδευσα άλλους ενήλικες για το πως να παίζουν με τα παιδιά και για περίπου 6 χρόνια έπαιζα με 3.000 παιδιά και 400 ενήλικες απ' όλη την Ελλάδα.
Κάπου πιο κάτω συνάντησα κι άλλες γραμμές, αυτή τη φορά πολύχρωμες. Γραμμές που σχημάτισαν λέξεις και τελικά αποτυπώθηκαν σε παιδικά παραμύθια. Παραμύθια με ξωτικά και πειρατές σαν αυτά που ζωγράφιζα μικρός.
Ποτέ μου λοιπόν δεν σταμάτησα να τραβάω γραμμές και να παίζω. Έτσι χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα εδώ στο Παιχνιδαγωγείο μέσα σε ένα φωτεινό ατελιέ γεμάτο χρώματα, χαρτιά, υλικά και μαντέψτε... Πολλά πινέλα!!!
Κυριάκος Μούρτζης,
Δάσκαλος Εικαστικών – Ομάδα Παιδαγωγικού Σχεδιασμού
Θεοφανώ Λαουλάκου, Νηπιαγωγός
Γεννήθηκα στο Φάληρο το 1994, αλλά στα 3 μου ήμουν πλέον σίγουρη ότι δεν ήμουν παιδί της πόλης.
Το σύμπαν συνωμότησε υπέρ μου και πολύ σύντομα μετακομίσαμε με την οικογένεια μου σε ένα μικρό χωριό της επαρχίας και αργότερα σε ένα άλλο. Για καλή μου τύχη, λοιπόν, μεγάλωσα ψαχουλεύοντας για ζουζούνια και καρπούς, ταξιδεύοντας σε καταπράσινα λιβάδια και ελαιώνες και εξερευνώντας στο χώμα, τους λασπόλακκους και τις φυλλωσιές των δέντρων με τα 4 αδέρφια μου. Ήμασταν μια πολύ περιπετειώδης συμμορία, που κάθε μέρα ξεκινούσε για νέες ανακαλύψεις. Η νηπιαγωγός μου λάτρευε την φύση και όλα όσα μπορούσαμε να μάθουμε από εκείνη κι έτσι πολλές από τις σχολικές μου ώρες ήταν ανάμεσα σε παπαρούνες και ανεμώνες, πάνω στις ελιές, σε μονοπάτια χωμάτινα, στα χιόνια ή δίπλα σε ατελείωτες ουρές από κάμπιες προσπαθώντας να τις μετρήσω.
Όσο άλλαζαν οι εποχές, άλλαζα κι εγώ. Μαζί με τα δέντρα και τα λουλούδια άπλωνα τις ‘ρίζες’ μου και τα ‘κλαδιά’ μου κι εγώ. Ξαναγύρισα μετά από αρκετά χρόνια, το 2012, για λίγο στην πόλη, για να σπουδάσω στο Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία του Ε.Κ.Π.Α. και λίγο αργότερα να κάνω το μεταπτυχιακό μου στο ίδιο τμήμα για την Ένταξη των Ανάπηρων Παιδιών στην Εκπαίδευση. Η αγάπη για την φύση είχε ριζώσει μέσα μου και οι μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια με έκαναν να σκέφτομαι διαρκώς την σημασία και τον ρόλο της ΦΥΣΗΣ στην μάθηση. Άρχισα να διαβάζω για Σχολεία του Δάσους και Υπαίθρια Μάθηση και παρακολούθησα με μεγάλο ενθουσιασμό σεμινάρια από την ‘Insideout Nature’ ελπίζοντας ότι κάποτε θα βρεθώ, σε ένα αλλιώτικο από τα συνηθισμένα, σχολείο που όλα όσα διάβαζα θα γίνονταν πράξη.
Μια μέρα η έκπληξη ήρθε, την ώρα που σήκωσα το τηλέφωνο. Η φωνή στην άλλη πλευρά του τηλεφώνου ερχόταν από ένα τέτοιο σχολείο, σαν αυτό που ονειρευόμουν τόσο καιρό. Μόνο και μόνο, που το όνομα του σχολείου είχε μέσα τη λέξη ‘ΠΑΙΧΝΙΔΙ’ αυτό μου έφτανε. Κι έτσι μπήκα κι εγώ στην ομάδα του Παιχνιδαγωγείου για να συνεχίσω τις περιπέτειες μου ψαχουλεύοντας, ταξιδεύοντας κι εξερευνώντας, με βόλτες στο Δάσος και πολύ - πολύ παιχνίδι παντού, όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε. Γιατί το παιχνίδι είναι ο τρόπος που τα παιδιά (και όχι μόνο) ερευνούν, ανακαλύπτουν και μαθαίνουν πώς να μαθαίνουν. Γιατί το παιχνίδι είναι ο πιο φυσικός τρόπος έκφρασης των παιδιών. Γιατί ο χρόνος που περνάμε παίζοντας δεν είναι ποτέ χαμένος χρόνος. Γιατί (όπως έχει πει και κάποια που δεν μπορεί παρά να ήταν πολύ σοφή) το παιχνίδι είναι τόσο σημαντικό για την παιδική ηλικία όσο είναι η αγάπη, οι ηλιαχτίδες και το μπρόκολο… όλα αυτά μαζί.
Θεοφανώ Λαουλάκου,
Νηπιαγωγός
Έλλη Γεωργοπούλου, Νηπιαγωγός
Είμαι η Έλλη -νηπιαγωγός στο Παιχνιδαγωγείο και χαρούμενη μαμά! Μου αρέσει να διαβάζω πολύ, να γράφω και να παίζω ατελείωτες ώρες με τις κόρες μου!
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας. Από μικρή ανακάλυψα πόσο μου άρεσαν οι βόλτες μακριά από τις πολυκατοικίες και συχνά προσπαθούσα να σκαρφαλώνω στα βράχια του Λυκαβηττού και να ψάχνω στον ορίζοντα τη θάλασσα. Σύντομα, στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, μπήκα στην παρέα των προσκόπων κι αυτό με βοήθησε να νιώσω πιο κοντά σε όσα αγαπώ περισσότερο. Την φύση, τους ανθρώπους και την ελευθερία σκέψης και σώματος...
Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο πέρα από το να βρίσκομαι κοντά στα παιδιά. Να παίζω, να αγκαλιάζω και να κοιτάω μέσα από τα μάτια τους. Έτσι, γεμάτη όνειρα ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κι αμέσως βούτηξα στα βαθιά!
Η πραγματικότητα του σχολείου συχνά ερχόταν σε αντίθεση με τα πιστεύω και την δική μου άποψη για το πώς ήθελα να συμβαίνει η μάθηση στις μικρές (ή και στις μεγαλύτερες ηλικίες) και η αλήθεια είναι ότι η απογοήτευση συχνά με οδήγησε να αναρωτηθώ αν υπάρχουν άνθρωποι που να μπορώ να μοιραστώ το όραμά μου ή αν τελικά θα πρέπει εγώ να προσαρμοστώ σε μια σκληρή πραγματικότητα... Φυσικά και ήταν αδύνατον να συμβεί το δεύτερο!
Μετά από μια δύσκολη αλλά γεμάτη εμπειρίες διαδρομή είχα την τύχη να συναντηθώ ξανά με παλιούς αγαπημένους... Στο Παιχνιδαγωγείο!
Επιτέλους! Όλα όσα οραματιζόμουν είδα ότι μπορούν να συμβούν αρκεί να τα πιστεύεις και να μην συμβιβάζεσαι!
Κι έτσι ξεκίνησε ένα μαγικό ταξίδι όπου η φαντασία, η δημιουργία, η αποδοχή, ο σεβασμός στη φύση και το χαμόγελο εμπλέκονται μέσα στο παιδαγωγικό παιχνίδι και την μάθηση με τρόπο απόλυτα μοναδικό και ξεχωριστό.
Έλλη Γεωργοπούλου,
Νηπιαγωγός
Βικτώρια Μπακοθανάση, Παιδαγωγός Προσχολικής Αγωγής
Βικτώρια Μπακοθανάση
Παιδαγωγός Προσχολικής Αγωγής
Μαργαρίτα Παπαδοπούλου, Νηπιαγωγός
Πάντα αγαπούσα τα ταξίδια από μικρή… ταξίδευα κυριολεκτικά και μεταφορικά μέσα από παιχνίδια και βιβλία κι έτσι συνέχισα!
Η αγάπη μου για το παιχνίδι με οδήγησε στο Τμήμα Εκπαίδευσης και Προσχολικής Αγωγής της Αθήνας με μια ενδιάμεση στάση στη Γαλλία κι έτσι έπαιξα κι έμαθα μέσα από τη διαφορετικότητα του κάθε συστήματος και όσα η εμπειρία είχε να μου δώσει. Δοκίμασα τις γνώσεις μου και διεύρυνα τους ορίζοντές μου σε διαφορετικά σχολικά περιβάλλοντα, αλλά κάτι μου έλειπε… Κι έτσι το ταξίδι μου συνεχίστηκε μέχρι να βρω αυτό που έψαχνα. Έφτασα στην Αργεντινή, στη Σχολή Καλών Τεχνών του Μπουένος Άιρες και βρήκα αυτό που έψαχνα, θεραπεία μέσω της τέχνης! Ένα μεταπτυχιακό 3 χρόνων και ένα τετραετές ταξίδι ζωής στη Λατινική Αμερική. Τόσα βιώματα που δεν αποτυπώνονται εύκολα σε λέξεις! Η αγάπη μου για το παιχνίδι συνδυάστηκε με την τέχνη και τα όσα έμαθα μέσα από την εφαρμογή του σε σχολεία, ιδρύματα για παιδιά του δρόμου και άλλες δομές με γέμισαν!
Γεμάτη από εμπειρίες γύρισα στην Ελλάδα και με την πίστη ότι το παιχνίδι και η τέχνη μπορεί να μας αλλάξει τη ζωή ανεξαρτήτου ηλικίας πορεύτηκα. Δούλεψα για πολλά χρόνια με πολύ μικρά παιδιά καλωσορίζοντάς τα στο πρώτο τους σχολικό περιβάλλον και παίζοντας ασταμάτητα. Παράλληλα χρησιμοποίησα την τέχνη για παιχνίδι, για γνώση, για θεραπεία, για ζωή δουλεύοντας με παιδιά και νέους από μη ευνοημένες κοινωνικές ομάδες. Μάθηση μέσω του παιχνιδιού στο δρόμο με παιδιά Ρομά, ζωγραφική, φωτογραφία και θέατρο με νέους πρόσφυγες και γέμισα το μέσα μου με τόσες όμορφες εμπειρίες από τόσο όμορφους ανθρώπους. Μέσα σε όλα αυτή την πορεία συναντήθηκα και με το Παιχνιδαγωγείο και η συμπόρευση ήταν αναπόφευκτη. Είναι πολύ όμορφο να δουλεύεις παίζοντας!
Μαργαρίτα Παπαδοπούλου,
Νηπιαγωγός
Μαριάννα Καριάτογλου,
Νηπιαγωγός
Μαριλένα Βέκιου, Νηπιαγωγός
Aν ήμουν λουλούδι θα ήθελα ήμουν γιασεμί, αν ήμουν ζώο θα ήθελα να ήμουν κάποιο πουλί, αν ήμουν χρώμα θα ήθελα να είμαι κάθε μέρα κάτι διαφορετικό, αν ήμουν μουσική θα ήθελα να είμαι γέλιο παιδιών.
Τότε.
Μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό στην Εύβοια. Τα καλοκαίρια μου είχαν γεύση από αλάτι, τα βράδια μου μύριζαν γιασεμί (ίσως γι’ αυτό μου αρέσει τόσο), ζούσα σε δεντρόσπιτα, έπαιζα με τις λάσπες και πάντα ενθουσιαζόμουν όταν έπεφτε ένα αστέρι. Ακόμα ενθουσιάζομαι-ίσως λίγο περισσότερο. Γεννήθηκα την τελευταία μέρα του χειμώνα, αλλά πάντα ανυπομονούσα να έρθουν οι πρώτες ανοιξιάτικες μέρες. Αγαπώ τα πλατιά χαμόγελα, τη λέξη «ίσως», τα ρεβίθια με το ρύζι και τη ζωγραφική. Με ανατριχιάζει ο ήχος που κάνει το μπαλόνι όταν το ακουμπάς και δεν μου αρέσει καθόλου όταν δεν ξέρω τι θέλω. Ωστόσο, όταν έφτασε η μια και μοναδική στιγμή «Όταν μεγαλώσεις τί θα γίνεις;» και ήξερα τι ήθελα και δε διχάστηκα στιγμή. Ίσως λίγο προβληματίστηκα γιατί δεν είχα μεγαλώσει, όπως έλεγαν όλοι τόσα χρόνια. Και κάπως έτσι, ήρθα στην Αθήνα. Εδώ μπλέκεται το τότε με το τώρα γιατί ακόμα εδώ είμαι-μη μπερδευτείς! Τότε, λοιπόν, βρέθηκα (2009) στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και συγκεκριμένα στο ΤΕΑΠΗ (Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία), να αναζητώ αυτό το «τί θα γίνω;» και το «όταν μεγαλώσω». Κάπου εκεί στην αρχή (2010), εντελώς τυχαία συνάντησα και το Παιχνιδαγωγείο και ξεκίνησα να ψάχνω το «τι είμαι» και ξέχασα εντελώς το «όταν μεγαλώσω».Τα πρώτα χρόνια έπαιξα πολύ με ομάδες παιδιών 4-10 ετών, συμμετείχα σε μεγάλες εταιρικές γιορτές με πολλά παιδικά χαμόγελα και σε περιβαλλοντικές δράσεις, παρατηρώντας κάμπιες και ξαπλώνοντας στο χορτάρι. Μετά από αυτά και με το πτυχίο στα χέρια μου αλλά κυρίως με πολλές εμπειρίες, παιχνίδια, χρώματα και λερώματα ήρθε η στιγμή να πάω ξανά σχολείο. Έκανα τα πρώτα μου βήματα στις Μαγικές Πατούσες, εκεί που το κάθε βήμα είναι μια κατάκτηση, ψαχούλεψα παρέα με τους Ψαχουλευτές διαπιστώνοντας ότι η μαγεία υπάρχει παντού αρκεί να θέλεις να τη δεις και τελικά ταξιδεύω καθημερινά με τους Ταξιδευτές σε κόσμους με σαπουνάδες, δηλητηριώδη μανιτάρια και πλάσματα αλλόκοτα, που δεν έχεις φανταστεί!
Λίγο πριν το τώρα.
Τελείωσα, το Μεταπτυχιακό μου (Τεχνολογίες της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας για την Εκπαίδευση) στο Καποδιστριακό-πάλι μπλέκεται το τότε με το τώρα, έτσι είναι αυτά-δεν έψαχνα αυτή τη φορά κάτι να βρω απλά ήθελα να μάθω. Και η αλήθεια είναι ότι έμαθα πολλά. Έμαθα να κάνω ντοκιμαντέρ, ψηφιακές αφηγήσεις και animation. Το φανταστικό αυτή τη φορά είναι ότι όλα αυτά τα κάνω πια μαζί με τα παιδιά και μαθαίνω ακόμα πιο πολλά.
Τώρα.
Είμαι γιασεμί, κάθε Πέμπτη γίνομαι πουλί στον Υμηττό, κάθε μέρα είμαι ένα χρώμα διαφορετικό και γέλιο δυνατό. Είμαι η Μαριλένα. Μ΄ ακούς;
Μαριλένα Βέκιου,
Νηπιαγωγός
Ιωάννα Ίκοντα, Νηπιαγωγός
Αγαπημένα παιχνίδια ετών 7 :
Να φτιάχνω κρυψώνες, να κάνω ποδήλατο, να χορεύω, να κάνω ακροβατικά στη κάσα της πόρτας και στο μονόζυγο, το κρυφτό, να χτυπάω τα κουδούνια των σπιτιών και να φεύγω (ειδικά εκείνα τα ωραία με το στρογγυλό κουμπί), το σκοινάκι, το χούλα χούπ, το φυσοκάλαμο, οι σαπουνόφουσκες...
Μεγάλωσα λοιπόν και εγώ και άρχισα να ακούω «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;»
Φαντάστηκα ότι για να με ρωτάνε κάτι τέτοιο μάλλον είχα μεγαλώσει αρκετά...
...Αγαπημένα παιχνίδια ετών 10:
να κάνω ποδήλατο, να συχνάζω στο θεατρικό εργαστήρι του Δήμου, να τραγουδάω και να χορεύω, να ηχογραφώ τη φωνή μου («Είμαι αυτή εγώ;!»), να μπαίνω σε τρένα.
...Αγαπημένα παιχνίδια ετών 18:
να κάνω ποδήλατο, να γράφω σε μια παλιά Olympia γραφομηχανή, ο σύγχρονος χορός, capoeira, να παίζω βιολί και παιχνίδια στον υπολογιστή, να παίρνω όποιο μεταφορικό μέσο μπορώ και να ακούω μουσική.
Υπάρχουν παιδιά που ξέρουν τι θα κάνουν όταν μεγαλώσουν. Πάντοτε θαύμαζα εκείνα τα παιδιά! Εγώ δεν ήμουν τέτοιο παιδί. Εγώ ήθελα να είμαι χαρούμενη και να κάνω πολλά πράγματα.
Ήθελα απλά να συνεχίζω να παίζω! Αλλά ποιο επάγγελμα είναι έτσι;...
Έτσι λοιπόν, εγώ το βιολί μου...! (αν και τελικά κατέληξα στην κιθάρα)
Υποθέτω, υπάρχουν πράγματα, που σε διαλέγουν καμιά φορά... πράγματα που καταλαβαίνεις ότι είναι για σένα εκ των υστέρων. Και κάποια στιγμή σοβαρά έρχεται το ερώτημα «τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» και χρειάζεται να λάβεις τα μέτρα σου...
Από τη θετική κατεύθυνση βρέθηκα στη θεωρητική. Περήφανη έκανα την εγγραφή μου στο πανεπιστήμιο προσχολικής εκπαίδευση της Αθήνας, αργότερα φόρεσα την τήβεννο και έπιασα αμέσως δουλειά. Για δέκα χρόνια πέρασα από σχολεία διαφόρων σχημάτων... άλλα κυκλικά, άλλα ορθογώνια, άλλα πάλι, εντελώς τετράγωνα. Έκανα πολλούς αγαπημένους φίλους που μου έμαθαν τα δικά τους παιχνίδια! Συνέχισα να κάνω σπουδές με μουσική, θέατρο και παιδαγωγικά.
Πιστεύω ότι ένα από τα αγαπημένα μου παιχνίδια με οδήγησε μια μέρα στο Παιχνιδαγωγείο... περνούσα το δρόμο και σαπουνόφουσκες είδα να βγαίνουν από μέσα. Πήρα τις δικές μου και πήγα. Κι από εκείνη τη μέρα παίζουμε μαζί με το καλύτερο όχημα, εκείνο της φαντασίας, των χρωμάτων και των ιδεών!
Ιωάννα Ίκοντα,
Νηπιαγωγός
Μάρη Μηνακίδη, Παιδαγωγός Προσχολικής Αγωγής
Η αγάπη μου για τα παιδιά ξεκινάει από πολύ - πολύ παλιά… Τότε που ήμουν κι εγώ ένα από αυτά!
Φανταζόμουν από τότε τον εαυτό μου πιοοο μεγάλο σε ένα δωμάτιο περιτριγυρισμένο από αμέτρητα παιχνίδια και παιδιά. Και κάπως έτσι, κλεινόμουν για ώρες στο δωμάτιό μου και διάβαζα και διάβαζα…παραμύθια στα ελληνικά μα και στα γαλλικά σαν να είχα πολλά - πολλά παιδιά μπροστά εξηγώντας πάντα τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά.
Ανυπομονούσα δε να έρθει η μέρα που τον μπαμπά στο ιατρείο θα επισκεφτώ και σε βοηθό του θα μεταμορφωθώ. Αγαπημένη μου στιγμή, να κρατώ το βαλιτσάκι του και να τον ακολουθώ στις επισκέψεις του τις απογευματινές γνωρίζοντας κι άλλα μικρά και πιο μεγάλα παιδιά. Δεν ήταν τόσο συχνό αυτό αλλά ίσως και γι’ αυτό να ήταν τόοοοσο φανταστικό!
Μα ξαφνικά ξύπνησα μια μέρα και όλα είχαν αλλάξει, εγώ ήμουν πιο μεγάλη, είχα αποχαιρετήσει τον μπαμπά και τα πράγματα είχαν σοβαρέψει αρκετά. Καλούμουν να αποφασίσω στο σχολείο πως θα συνεχίσω. Στην αρχή, διάλεξα την κατεύθυνση την θετική με σκοπό να ακολουθήσω τα χνάρια του μπαμπά και παιδιά να μπορώ να κάνω καλά –με χαρτί από την Ιατρική. Η σχέση μου όμως με την Χημεία δεν ήταν και τόσο καλή (βλ. Χημεία-Μάρη 1-0,χεχε) κι έτσι αποφάσισα να ακολουθήσω την θεωρητική. Και έφτασε και η χρονιά που το σχολείο θα αποχαιρετούσα για τα καλά. Ξεκίνησα λοιπόν δυναμικά να γίνω δασκάλα για γαλλικά μιας και αγαπούσα πολύ τα παιδιά μα και τα γαλλικά και καλά τα μιλούσα χρόνια πολλά. Στην πορεία όμως με κέρδισαν τα Παιδαγωγικά. Μόλις λοιπόν πήρα το πρώτο χαρτί από την Γαλλική Φιλολογία, στρώθηκα και πάλι και ξεκίνησα από την αρχή να διαβάζω ακόμη πιο πολλά για τα μικρά παιδιά με σκοπό ταξίδι να ξεκινήσω, τον πιο όμορφο κόσμο να ανακαλύψω! Κι όταν ήρθε η μέρα που την πρακτική μου χρειάστηκε να ασκήσω και το ταξίδι αυτό να ξεκινήσω συνάντησα μια φίλη από τα παλιά που μου έβαλε τα γυαλιά και είδα το Παιχνιδαγωγείο για πρώτη μου φορά από κοντά! Από τότε, ξεκίνησα ταξίδι μακρινό γνωρίζοντας πρώτα τον κόσμο των πατουσών… Το πιο ωραίο όμως στο ταξίδι αυτό είναι πως μεγαλώνω και εξελίσσομαι, πραγματοποιώντας στόχους και όνειρα παρέα με το σχολείο αυτό! Και αυτή είναι μόνο η αρχή…
Μάρη Μηνακίδη,
Παιδαγωγός Προσχολικής Αγωγής
Μαριάννα Κυρίου, Ψυχοπαιδαγωγός
Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα σπίτι γεμάτο με παιδικά γέλια, φασαρία, ζωντάνια και σκανταλιές στο Λεωνίδιο Αρκαδίας. Ως παιδί σκαρφάλωσα σε πολλά δέντρα, έφτιαξα πολλές τζιτζικοπαγίδες, έφαγα πολλές τούμπες και έκανα πολλούς φίλους. Μεγαλώνοντας αναγκάστηκα να αφήσω τα τζιτζίκια στην ησυχία τους και να ζαλίσω πολλούς καθηγητές στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών αναζητώντας τις αλήθειες των παιδαγωγικών μεθόδων. Κατά τη διάρκεια της ξένοιαστης φοιτητικής ζωής ήρθα αντιμέτωπη με πολλές αλήθειες όπως αυτή της βιολογικής ή συναισθηματικής ιδιαιτερότητας ενός παιδιού , της ιδρυματοποίησης παιδιών με ειδικές ανάγκες και του κοινωνικού στιγματισμού ενός διαφορετικού ανθρώπου ή παιδιού. Συνάντησα όμως και την αλήθεια του εθελοντισμού και την πράξη της εκπαιδευτικής βιωματικής μεθόδου ακόμα και μέσα στα ιδρύματα. Έκτοτε ασχολούμαι επαγγελματικά και εθελοντικά με την εκπαίδευση και αγωγή παιδιών με ιδιαιτερότητες ή χωρίς. Ο σαφής ορισμός βέβαια της ιδιαιτερότητας ενός παιδιού αποτέλεσε το κίνητρο να συνεχίσω τις σπουδές μου σε μεταπτυχιακό επίπεδο, να ειδικευτώ στην ανάπτυξη του παιδιού και να συνειδητοποιήσω πως όλα τα παιδιά είναι ιδιαίτερα και διαφορετικά. Όταν έγινα μαμά, κατάλαβα πως η ιδιαιτερότητα και η διαφορετικότητα κάθε παιδιού είναι μοναδική και ταυτόχρονα υπέροχη και κυρίως αν πρόκειται για το δικό σου παιδί. Το θαύμα της ανάπτυξης του παιδιού με συγκινεί ακόμα σήμερα και η παρατήρηση αυτής της ανάπτυξης σε όλα της τα επίπεδα με κάνει σίγουρα καλύτερο άνθρωπο. Συνεχίζω να αναζητώ και άλλες αλήθειες για την ανάπτυξη του παιδιού αλλά επίσης συνεχίζω να παίζω, να ανακαλύπτω, να μοιράζομαι και κυρίως να ακούω μικρούς και μεγάλους φίλους.
Μαριάννα Κυρίου,
Ψυχοπαιδαγωγός
Μαρία Μάγκουρα,
Παιδαγωγός Προσχολικής Αγωγής
Μαρκέλα Σταμούλη, Δασκάλα χορού Προσχολικής Αγωγής
Με όνομα από τη Χίο, γεννήθηκα στη Αθήνα, και χωρίς να χάσω καθόλου χρόνο ξεκίνησα τα ταξίδια. Μπουσουλώντας, περπατώντας, στροβιλίζοντας, κάνοντας ρόδες, ανάποδες κωλοτούμπες, μεταφέρθηκα σε κόσμους μαγικούς, με πυξίδα τη μουσική και οδηγό την αγάπη μου για τον χορό.
Από πολύ νωρίς, βρέθηκα σε μια τάξη με δέκα παιδιά, όπου η μόνη κοινή γλώσσα επικοινωνίας ήταν η κίνηση, και τότε πραγματικά κατάλαβα πόσο δυνατό εφόδιο είναι η συνειδητότητα και η δυνατότητα έκφρασης μέσα από το σώμα και τη κίνηση. Ακολούθησα λοιπόν αυτό το δρόμο, με περιέργεια και ανοιχτότητα στις προκλήσεις, ψαχουλεύοντας και σε άλλες ηπείρους, εξερευνώντας διαφορετικούς τρόπους και μεθόδους.
Κάπως έτσι λοιπόν, σε μια στροφή, βρέθηκα και εγώ στην αυλή του Παιχνιδαγωγείου, όπου εντύπωση μου έκανε πώς το είχαν σκαρφιστεί και δημιούργησαν ένα σχολείο, μικρογραφία της δικής μου ζωής. Είμαι ευγνώμων που μου έχει δοθεί αυτή η ευκαιρία του να μοιράζομαι τη μεγαλύτερη μου αγάπη με τα πιο δημιουργικά πλάσματα, τα παιδιά, συνεχίζοντας έτσι να εξελίσσομαι στο δρόμο που διάλεξα.
Μαρκέλα Σταμούλη,
Δασκάλα χορού Προσχολικής Αγωγής
Μαρίνα Στεφανίδου, Δασκάλα Γυμναστικής
Αλήθεια... Ποτέ δεν έκλεινα το μικρό παράθυρο του αεροπλάνου όταν πετούσα... Αλήθεια... Πάντα μου άρεσε όταν βρισκόμουν σε λεωφορείο, τραίνο.
Ένα παράθυρο, γιατί ένιωθα ότι από ένα τόσο περιοριστικό κάδρο, απλώνεται μπροστά μου η απεραντοσύνη της φύσης. Και ήταν πραγματικά η αλήθεια μου αυτή! Η επαφή με το μεγαλείο της!!! Έτσι λοιπόν ξεκίνησα μια περιπέτεια αναζήτησης να βρω έναν τρόπο για να τα βρω μαζί της. Και να που επειδή η γιαγιά μου έβλεπε πρωινάδικα και έκανε κάτι ασκήσεις για να ξεμουδιάσει μου μπήκε η ιδέα! Γυμναστική!!! Πήρα λοιπόν το πτυχίο και έμαθα να χειρίζομαι με αγάπη το σώμα και να το βοηθώ να αποφεύγει τις κακώσεις, κυριολεκτικά και μεταφορικά, να αγαπά αυτό από όπου προέρχεται. Αυτό το όπλο μου το πιο ανάλαφρο, χαρούμενο και δημιουργικό, θέλω να το μοιράζομαι με όλους, έστω με όποιον μου δίνεται η δυνατότητα και πράγματι νιώθω πολύ ωραία όταν τα καταφέρνω!
Μαρίνα Στεφανίδου,
Δασκάλα Γυμναστικής
Μαρία Ταχινάκη, Δασκάλα Δημοτικού
Μαρία Ταχυνάκη,
Δασκάλα Δημοτικού
Βασιλική Φίλιππα, Παιδαγωγός Προσχολικής Αγωγής
Βασιλική Φίλιππα,
Παιδαγωγός Προσχολικής Αγωγής
Ρεγγίνα Μανδηλάρη, Δασκάλα Ισπανικών
Γεννήθηκα στην Αθήνα και όταν ήμουν μικρή μου άρεσε να τραγουδάω, να χορεύω, να παίζω με τους φίλους μου και να κάνω ποδήλατο. Αυτά τα πράγματα μου αρέσει να κάνω και τώρα που μεγάλωσα. Στα 18 μου πέρασα στην Θεολογική Σχολή που δεν με ενδιέφερε πολύ κι έτσι αφιέρωνα τον χρόνο και την αγάπη μου στα Ισπανικά και στο Θέατρο. Στην Θεατρική ομάδα του Πανεπιστημίου έμαθα να αναπνέω, να εκφράζομαι, να παίζω, να είμαι συνεπής (πάντα καθυστερούσα παντού μέχρι τότε), να μοιράζομαι όμορφες στιγμές λειτουργώντας ομαδικά! Κι έτσι αποφάσισα να σπουδάσω Θέατρο στην Δραματική Σχολή του «Συγχρόνου Θέατρου Αθηνών» .Παράλληλα, τα Ισπανικά τα συνέχιζα και όταν έμαθα ότι δημιουργήθηκε Τμήμα Ισπανικής Φιλολογίας ενθουσιάστηκα και έδωσα εξετάσεις μόνο σε αυτή τη Σχολή, και… ιδού!! Επιτέλους!!!! Βρισκόμουν εκεί που έπρεπε!!! Σπούδαζα και εξερευνούσα τις δυο αγάπες μου, τα δυο πράγματα που μου άρεσαν και με ενδιέφεραν!!! Από τότε, παίζω στο Θέατρο και διδάσκω Ισπανικά σε μικρούς και μεγάλους.
Ρεγγίνα Μανδηλάρη,
Δασκάλα Ισπανικών
Αλέξια Βουρδουμπά, Ψυχολόγος
Αλέξια Βουρδουμπά
Ψυχολόγος
Μαρία Παπαδόγιαννη, Δασκάλα Δημοτικού
Το 2007, μέσα σε μια μουντή και κρύα αίθουσα του Παιδαγωγικού Τμήματος Αθηνών και λίγο πριν αποφοιτήσω, κατάλαβα γιατί βρίσκομαι σε αυτή τη σχολή. Έπρεπε να ολοκληρώσω την πτυχιακή μου εργασία και στα χέρια μου κρατούσα ένα βιβλίο του Α. S. Neill, ιδρυτή του Summerhill, αυτού του σχολείου που η ίδρυση του βασίστηκε στη φιλοσοφία του Neill, πως το σχολείο οφείλει να προσαρμόζεται στο ίδιο το παιδί και όχι το αντίστροφο. Αυτού του σχολείου που ιδρύθηκε το 1921 και ονομάστηκε «πρωτοποριακό», «διαφορετικό» και έκτοτε υμνήθηκε, κατακρίθηκε και αναλύθηκε δεκάδες φορές. Θυμάμαι μόνο χοντρές σταγόνες να τρέχουν από τα μάτια μου, μάλλον για να ξεπαγώσουν όλες εκείνες τις στιγμές της πίεσης, της ανελευθερίας και του στραπατσαρίσματος που είχα ζήσει – όπως εκατομμύρια άλλα παιδιά - σε αυτή την τόσο σημαντική εξαετία της ζωής μου, τα έξι χρόνια στο δημοτικό σχολείο. Θυμάμαι πως η αίθουσα άδειασε και εγώ διάβαζα ακόμα, ρουφώντας κάθε λέξη. Θυμάμαι πως ορκίστηκα ότι θα κάνω ό,τι μπορώ για να έρχεται ένα παιδί με χαμόγελο στο σχολείο κάθε μέρα, να είναι το σχολείο χαρά και όχι φυλακή και πως μόνο έτσι θέλω να δουλέψω.
Από τα χρόνια του Παιδαγωγικού κρατάω αυτή τη στιγμή και μια καθηγήτρια που κοιτούσε όλους τους φοιτητές στα μάτια. Αυτή η καθηγήτρια με έπεισε πως αξίζει να κάνω αυτό που λέει η καρδιά μου ακόμα και αν όλοι λένε το αντίθετο. Έτσι, έφυγα για την Αγγλία, σπουδάζοντας storytelling στο Emerson College, ένα κολλέγιο μέσα στην καρδιά του δάσους. Εκεί έμαθα την τέχνη της αφήγησης και απέκτησα τη βαθιά πεποίθηση ότι οι λέξεις μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Εκεί είχα την εμπειρία του πώς είναι κάθε μέρα να ανυπομονείς να πας στο μάθημα γιατί όλα αυτά που συμβαίνουν στο μάθημα είναι μοναδικά. Πώς είναι η κάθε μέρα μαθήματος να ξεκινάει με ένα παιχνίδι και ένα τραγούδι.. Πώς είναι να έχεις όχι έναν, ούτε δύο, αλλά πολλούς καθηγητές που έχουν πάθος και αγάπη για ό,τι κάνουν.
Το 2018, έχοντας συγκεντρώσει πολλές ακόμα όμορφες αλλά και άσχημες εμπειρίες και ενώ δούλευα ως αναπληρώτρια δασκάλα σε δημόσια σχολεία ήδη 8 χρόνια, κατάλαβα πως ήρθε η στιγμή πάλι να ακούσω την καρδιά μου. Τυχαία σχεδόν, είδα το όνομα ενός σχολείου με το -περίεργο σκέφτηκα -όνομα «Παιχνιδαγωγείο». Έμοιαζε εξωπραγματικό να υπάρχει σχολείο που θεωρεί το παιχνίδι ανάγκη και όχι πολυτέλεια, ένα σχολείο που θέλει το παιδί να παίζει στη φύση για να γνωρίσει εκεί τη δύναμη και τα όριά του… Έμοιαζε εξωπραγματικό αλλά δεν ήταν.
Μαρία Παπαδόγιαννη,
Δασκάλα Δημοτικού
Νίκος Περάκης, Δάσκαλος Αγγλικών
Η πιο παλιά μου ανάμνηση είναι ένα μεγάλο βιβλίο από σκληρό πολύχρωμο χαρτί το οποίο είχε τίτλο ‘ The ABC’. Θυμάμαι να προσπαθώ να φανταστώ τι έλεγαν τα κείμενα που συνόδευαν τις εικόνες με τα ζώα και τα γράμματα. Αν και μου είχαν διαβάσει το κείμενο αμέτρητες φορές εγώ δεν τους πίστευα και συνέχιζα να λέω τις δικές μου εκδοχές για τις ιστορίες που συνόδευαν τα γράμματα. Μέχρι που έμαθα να διαβάζω, αλλά και τότε μια ιστορία για μια χώρα με αλιγάτορες που τρώνε ψάρια σε σχήμα -Α- τα οποία πετάνε μου φαινόταν πιο ενδιαφέρουσα.
Μεγαλώνοντας συνεχίζω να πιστεύω ότι τα ωραιότερα βιβλία τα γράφει η φαντασία όταν αποτυπώνεται σε λέξεις. Έτσι, ξεκίνησα να ασχολούμαι και να παίζω με τις λέξεις. Το βασικότερο όμως είναι ότι μέσα από το παιχνίδι κατάφερα να μάθω σε παιδία που δυσκολεύονταν να εκφράσουν την φαντασία τους με μολύβι και στυλό, να το επιτύχουν παίζοντας με μαρκαδόρο, pixel, Lego, πλαστελίνη….
Όλα αυτά μου έμαθαν ότι το παιχνίδι είναι το καλύτερο πρίσμα μέσα από το οποίο μπορεί κανείς να ανακαλύψει τον κόσμο, να μάθει και να εκφραστεί. Αυτό συνεχίζω να κάνω στο Παιχνιδαγωγείο, κάνοντας έτσι πραγματικότητα τη φαντασία και το όραμα μου για την εκπαίδευση.
Νίκος Περάκης,
Δάσκαλος Αγγλικών
Λάμπρος Παπαδιάς, Δάσκαλος Δημοτικού
Γεννήθηκα στα παλιά τα χρόνια όταν τα ταξί ήταν γκρι και μεγάλη μουσική επιτυχία το «Δεν υπάρχει ευτυχία», ένα τραγούδι που η μητέρα μου το βίωσε μόλις με κράτησε στην αγκαλιά της… Πολύ κλάμα και γκρίνια ο μικρός Λάμπρος… σαν «ξεκουρδισμένο όργανο» όπως έλεγε ο μπαμπάκας μου, μέχρι που αργότερα μας πήρε κουρδισμένο πιάνο και συντονίστηκα.
Μια τα βιβλία, μια ο Μπετόβεν, έμαθα μεγαλώνοντας να εκφράζομαι με λέξεις και με νότες ταυτόχρονα. Τραγουδούσα τα ζόρια μου και έπαιζα τις χαρές μου! Μέχρι που ήρθε το πανεπιστήμιο και μου ανακοίνωσε ότι έγινα δάσκαλος! Τι σπουδαία αποκάλυψη ήταν αυτή!!! Μέσα από τα παιδιά έμαθα πόσο αδύναμος ήμουν… πόσο μικρός, πόσο συμπλεγματικός… Και ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι σήμερα όπου αγωνίζομαι να ταυτιστώ με τα παιδιά γιατί ακόμα υπολείπομαι… Ευτυχώς τα παιδιά έχουν υπομονή!
Νιώθω τυχερός πολύ… Ελπίζω όσο λειτουργώ, τα παιδιά να συνεχίζουν να μ’ αντέχουν☺
Λάμπρος Παπαδιάς,
Δάσκαλος Δημοτικού
Κατερίνα Αρουτσίδη,
Δασκάλα Δημοτικού
Liam McCafrey, Δάσκαλος Αγγλικών
Liam McCafrey
Δάσκαλος Αγγλικών
Έλλη Χρονιάρη, Θεατροπαιδαγωγός
Γεννήθηκα στην Κρήτη μήνα Φλεβάρη και μεγάλωσα ακριβώς δίπλα στη θάλασσα. Θυμάμαι με τεράστια ακρίβεια τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Αυτή η καταγραφή των πρώτων μου αναμνήσεων, είναι και η σημαντικότερη στις αποσκευές μου. Κατάλαβα αργότερα την χρησιμότητά τους, όταν άρχισα σαν «μεγάλη» πια, να παίζω ξανά με παιδιά.
Πήγα σε ένα φανταστικό σχολείο που αγαπούσε τις τέχνες και τη φύση όσο ακριβώς και η οικογένειά μου, κι έμεινα εκεί και για τα 14 χρόνια της σχολικής μου ζωής. Από τα 14 αυτά χρόνια, τα 11 καλοκαίρια τους, τα πέρασα στην κατασκήνωση ως μικρή κι έπειτα ως ομαδάρχισσα άλλων, μικρότερων από εμένα.
Στα 18, βρέθηκα στη Σχολή Καλών Τεχνών, στο τμήμα Θεάτρου στην Θεσσαλονίκη, από όπου και αποφοίτησα αργότερα με ειδίκευση στην Υποκριτική και στα παιδαγωγικά.
Οι αποσκευές μου συνέχισαν να γεμίζουν δουλεύοντας για κάποιο καιρό στο θέατρο ως ηθοποιός, σε σχολεία στη Θεσσαλονίκη παίζοντας κάθε μέρα με παιδιά από διαφορετικές περιοχές, σε στούντιο μεταγλωττίσεων δανείζοντας την φωνή μου, και σε εκθεσιακούς/μουσειακούς χώρους σχεδιάζοντας και υλοποιώντας τις ξεναγήσεις ομάδων με ανθρώπους μικρούς ή μεσαίους ή μεγάλους ή πολύ πολύ μεγάλους.
Και εκεί ήταν που κατάλαβα ότι το θέατρο είναι παντού και μας αφορά όλους. Και ότι αυτό που με συγκινεί και με… «συν-κινεί» περισσότερο, είναι να είμαι μέλος μιας ομάδας που της αρέσει να εξερευνά, να ανακαλύπτει, να παίζει, να δημιουργεί, να συνδιαμορφώνει και να εξελίσσεται μέσα από την επαφή.
Το Παιχνιδαγωγείο βρέθηκε στο δρόμο μου κι εγώ στον δικό του αναπάντεχα, απροσδόκητα και εντελώς ξαφνικά, και μου θύμισε πόσο μεγάλη αξία έχει να επενδύεις στις ανθρώπινες σχέσεις.
Όταν με ρώτησαν «Τι θα ήθελες να θυμούνται τα παιδιά από εσένα, τώρα που παίζεις με την ομάδα των Ταξιδευτών;», είπα ότι «θέλω τα παιδιά να με θυμούνται όπως ακριβώς θυμάμαι τους δικούς μου δασκάλους».
Η ανυπομονησία μου να βρεθώ στο σχολείο την επόμενη μέρα ως παιδί, επαναλαμβάνεται τώρα, και με βρίσκει σε ένα διαφορετικό, αλλά εξίσου απολαυστικό ρόλο. Και είμαι ευγνώμων, γιατί σ’ αυτή τη δουλειά μπορώ να προχωράω μπροστά γυρνώντας ταυτόχρονα, τόσο πίσω στις αποσκευές μου.
Έλλη Χρονιάρη,
Θεατροπαιδαγωγός
Μαριαλένα Ξένου, Δασκάλα Γυμναστικής
Μαριαλένα Ξένου,
Δασκάλα Γυμναστικής
Ελευθερία Ρουσάκη, Δασκάλα Θεάτρου
Το ταξίδι της ζωής της ξεκινάει κρατώντας μια κόκκινη βαλίτσα στο χέρι με το όνομα ελευθερία, ζώντας πάντα ανάμεσα στα όρια της φαντασίας και της πραγματικότητας. Ως παιδί επινοεί ιστορίες και παίζει με αυτές στις αλάνες με φίλους συνοδοιπόρους στον κόσμο του ονείρου.
Το κορίτσι μεγαλώνει και χαράζει τα ίχνη της στο χάρτη της ζωής της. Ξεκινώντας κάθε φορά από τον πλανήτη της παιδικής της ηλικίας, που είναι πλημμυρισμένος από το μπλε του ουρανού και με μυρωδιές από λουλούδια της θάλασσας, κρατά την κόκκινη βαλίτσα σφιχτά στο χέρι της, έτοιμη να συλλέξει θησαυρούς.
Ο κόσμος των παιδιών της προσχολικής ηλικίας, η άνευ όρων φαντασία τους, η ορμή της δημιουργικότητάς τους, ήταν αυτό που την οδήγησε να πάει στο σχολείο που ερευνά αυτή την ηλικία, στο Παιδαγωγικό Τμήμα Προσχολικής εκπαίδευσης.
Αλλά το ταξίδι του πειραματισμού και της έρευνάς της συνεχίζεται και σε άλλους σταθμούς. Έχοντας βαθιά πίστη στην θεραπευτική διάσταση της τέχνης, κάνει στάση στον επόμενο σταθμό, στο πρόγραμμα μετεκπαίδευσης στη Δραματοθεραπεία στο Ινστιτούτο δραματοθεραπείας Άθυρμα. Εκεί που το θέατρο είναι θεραπεία. Και αρχίζει μια τρίχρονη σχέση με τις ιστορίες, τα παραμύθια, τις σωματικές δράσεις, τις αναπαραστατικές εικόνες, τους ρόλους και πώς όλο αυτό το υλικό της φαντασίας αποτελεί μαρτυρία του εσωτερικού τοπίου του ανθρώπου.
Παράλληλα πηγαίνει στη Δραματική Σχολή, για να ανακαλύψει μυστικά της τέχνης του θεάτρου. Σπουδάζει ηθοποιός. Τα μυστικά ήταν πολλά και γοητευτικά!
Αποφασίζει να ταξιδέψει για ένα μεγάλο διάστημα στην Ινδονησία. Συμμετέχει στο Φεστιβάλ ‘Εκπαίδευση στην Τέχνη’. Οργανώνει workshops σε όλη την Ιάβα με άλλους καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο. Έχοντας πάντα ως επίκεντρο του δράματος τους συμμετέχοντες και τη ζωή τους, στήνονται σε πλατείες, στα χωριά της Ινδονησίας, δρώμενα δημιουργικά, με τη συμμετοχή όλων.
Με αυτόν τον μοναδικό θησαυρό στην ψυχή της, ετοιμάζει πάλι την κόκκινη βαλίτσα της και αυτή τη φορά βουτά στα νερά της Τήνου και στα έργα του ζωγράφου Κ .Τσόκλη. Επόμενος σταθμός το Μουσείο του Κ. Τσόκλη στην Τήνο. Οργανώνει και υλοποιεί εργαστήρια για παιδιά με αφορμή τα έργα του καλλιτέχνη. Τα παιδιά συνομιλούν με τα έργα, τα έργα ζωντανεύουν και τα παιδιά δημιουργούν τα δικά τους έργα τέχνης. Η κίνηση της δημιουργικότητας, η κίνηση της ζωής.
Το μονοπάτι του κοριτσιού με τη βαλίτσα ανθίζει, έχει γεμίσει κόκκινα ίχνη λουλούδια από τα ταξίδια, τοπία της ψυχής της. Παίζει με του θησαυρούς που έχει συγκεντρώσει και τους μοιράζεται με τα παιδιά, δημιουργώντας δημιουργικές ομάδες και ομάδες θεάτρου. «Παίζει» σε παραστάσεις, στο θέατρο. Αναζητά και πειραματίζεται με όλες τις μορφές τέχνης και λατρεύει να οδηγεί και να οδηγείται στην ελεύθερη ροή της δημιουργικότητας, να έρχεται σε επαφή με την μεταμορφωτική της δύναμη και την αλήθεια της.
Πριν δύο χρόνια σταμάτησε σε ένα κόκκινο κτίριο κρατώντας την κόκκινη βαλίτσα. Στο Παιχνιδαγωγείο. Μόλις σταμάτησε και κοίταξε σαν να απλώθηκε μπροστά της το μπλε του ουρανού και οι μυρωδιές των λουλουδιών της θάλασσας από τον πλανήτη της παιδικής της ηλικίας... και... συνάντησε φίλους συνοδοιπόρους που παίζουν μαζί στις αλάνες του ονείρου.
Εδώ είναι ωραία!!!
Ελευθερία Ρουσάκη
Δασκάλα Θεάτρου
Μάρκος Ζάγκας - Συντονιστής Δημοτικού
Αν και γεννήθηκα στην πόλη, πάντα αγαπούσα να παίζω στη φύση με τον αδερφό μου: σκαρφάλωνα στα δέντρα, μαγείρευα τη λάσπη, εξερευνούσα για ζουζούνια. Ευτυχώς που η μαμά μου δεν είναι από εδώ και με άφηνε να παίζω για ώρες στη βροχή, βάζοντας φύλλα στα μικρά ρυάκια που σχηματίζονται στην άκρη του δρόμου και ακολουθώντας τα στο ταξίδι τους. Όταν ο πατέρας μου με πήγε στα λυκόπουλα (στους μικρούς προσκόπους δηλαδή) εγώ δεν ήθελα. Αλλά μετά ήθελα. Εκεί έμαθα να ζω στη φύση και να την ακούω. Και έμαθα να παίζω. Και αφού έμαθα εγώ, έμαθα και σε άλλους εκεί. Μόλις μεγάλωσα λίγο άρχισα να παίζω αλλιώτικα στη φύση πηγαίνοντας ανθρώπους για βόλτες στα ποτάμια πάνω σε μικρές και μεγάλες βάρκες (κάτι σα μεγάλα φύλλα). Αφού μεγάλωσα κι’ άλλο πήγα στη χώρα των καγκουρό προσπαθώντας να διορθώσω το λάθος των οικονομικών σπουδών. Και τα κατάφερα γιατί σπούδασα κάτι για τη φύση, όχι τη σκέτη φύση αλλά τη φύση με τον άνθρωπο αφού αυτοί πρέπει να ζουν μαζί. Γύρισα και άρχισα να παίζω για τη φύση. Έπαιξα σε σχολεία, σε δάση, σε παραλίες, και σε χώρες μακρινές, και κατάλαβα ότι το παιχνίδι είναι το ίδιο όπου και να παίζεις, όποια γλώσσα και αν μιλάς, γιατί το παιχνίδι είναι από μόνο του τόπος αλλά και γλώσσα μαζί. Έπαιξα με μικρούς και με μεγάλους, και κατάλαβα ότι οι μεγάλοι είναι μικροί και οι μικροί μεγάλοι. Έπαιξα με τα panda, τις θαλάσσιες χελώνες και τις αρκούδες. Και όταν έπαιζα είχα μέσα μου το Παιχνιδαγωγείο, χωρίς να το ξέρω, αλλά όταν το γνώρισα το κατάλαβα, και από τότε παίζουμε μαζί.
Μάρκος Ζάγκας,
Συντονιστής Δημοτικού
Ευδοκία Αυγερινού, Ειδικός Παιδαγωγός
Ευδοκία Αυγερινού,
Ειδικός Παιδαγωγός
Μάτα Κούρτη, Δασκάλα Γαλλικών & Μουσικής
“Kι αν όσα είναι εδώ, έχουν ξανάρθει ..
..κι αν όσα είναι να΄ρθουν, πάλι, τα θυμάμαι..
όλα, πάντα, καινούργια να τα κάνω”.
Αυτό μου ψιθύρισε ο αέρας , τ’ άκουσα και το
παιχνίδι ξεκίνησε!
Πήρα μια βαθιά ανάσα, ευγνωμοσύνη, έκλεισα τα μάτια, εμπιστοσύνη, τα άνοιξα, παιχνίδι.
Με τις μουσικές και τα χρώματά τους, με φωνές που τραγουδούν, με το νερό και τα γιασεμιά, με τους χαρταετούς και το βρεγμένο χώμα, με τους μύθους των ανθρώπων και τις σιωπές, με μολύβια-χορευτές, στα ταξίδια, σε ρυθμούς και συναντήσεις, σε γιορτές και σε ήσυχες μπλε γωνιές. Ανοιγοκλείνω τα μάτια ξανά και θα δω ιστορίες και περιπέτειες- μυρωδιές, δρομάκια-βήματα και σταυροδρόμια-πειρατές, περαστικούς και συνοδοιπόρους, καρδιάς θησαυρούς , αυλαίες βότσαλα, καμάρες-πέτρες χρωματιστές, λίγο μεγάλες και λίγο μικρές, τρελές κιθάρες και ψάρια-αθλητές, χρόνους, μάγους, σοφούς, ασημένιους ποταμούς, άξια, γρήγορα, παράξενα κι ωραία, ίσως φωτιές, δέντρα-αγκαλιές, φτερά χαρούμενα και φοβισμένα, αστέρια που στέκουν και βροντές, παπούτσια δύσκολα και
κάστρα σε κύκλους-ψηλά, ιπτάμενα ξέφωτα κι ευχές.
Όπως τα λέω.
Τα μάτια ανοίγουν, κλείνουν, ανοίγουν και το παιχνίδι, πάντα εκεί, εδώ και τώρα μια στιγμή, ρέει, περνάει, χαμογελάει, με φροντίζει σαν με ανακαλύπτει, ας με μαθαίνει, με
σεβασμό με συντονίζει κι ανοίγει δρόμο να (σ’) αγαπάω.
Παίζουμε ;
………………………………………………………………………….
Η Μάτα Κούρτη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Σύνθεση για τον
Κινηματογράφο, το Θέατρο και τις Τέχνες της Παράστασης στο Μουσικό τμήμα του Ιονίου Πανεπιστημίου Κέρκυρας, θέατρο στη Σχολή Δραματικής Τέχνης
Δ.Φωτιάδη και στην École International de Mimodrame Marcel Marceau, Aρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο Universite de Poitiers.
Συνθέτει μουσική για θέατρο, ταινίες & ραδιόφωνο, λαμβάνει μέρος σε μουσικά- θεατρικά projects, σε σκηνές και συναυλιακούς χώρους της Ελλάδας και του εξωτερικού, εξερευνώντας, τραγουδώντας και συνθέτοντας, εμπνεόμενη από τις μουσικές κουλτούρες και τα ηχοχρώματα του κόσμου, τους ανθρώπους, τα ταξίδια,
την κίνηση, το παιχνίδι.
Συνθέτοντας & ενορχηστρώνοντας για φωνή, έχει αναλάβει τη μουσική διδασκαλία,
συνδέοντάς τη με τη σωματική έκφραση, σε παιδιά κάθε ηλικίας, σε φωνητικά σύνολα και μουσικοθεατρικές ομάδες διαφόρων χωρών.
Μάτα Κούρτη,
Δασκάλα Γαλλικών & Μουσικής
Γεωργία Μπέρτου, Λογοθεραπεύτρια
Γεωργία Μπέρτου,
Λογοθεραπεύτρια
Ιλεάνα Ζαχαροπούλου, Δασκάλα Γερμανικών
Ηi to all! Είμαι η Francesca. Χαρτογραφώντας τα μέρη που με σημάδεψαν θα ζωγράφιζα την Κρήτη,το Liverpool,ακροθαλασσιές , κατασκηνώσεις, πισίνες και βουνά. Όλα αυτά τα μέρη, οι άνθρωποι και οι μυρωδιές που συνάντησα με σημάδεψαν με τέτοιο τρόπο ώστε να γνωρίσω τον εαυτό μου καλύτερα μέσα σε διαφορετικά περιβάλλοντα και ρόλους. Θυμάμαι να παίζω χαρακτηριστικά με τα αδέρφια μου πάνω στα σακιά με το αλεύρι στο φούρνο του μπαμπά, μέσα σε δεντρόσπιτα, τις ιστορίες με πρωταγωνιστές τα σκυλιά μας που μας έλεγε ο granddad, το ατέλειωτο παιχνίδι στην θάλασσα και τις εξερευνήσεις στα χωράφια και τα βουνά. Ήμουν -και είμαι- ντροπαλό παιδί, πιο παρατηρητικό από τα υπόλοιπα, και λίγο ανταγωνιστικό με τον εαυτό του. Πιστεύω όμως στην δύναμη της ομάδας, αφού θέλω πάντα να είμαι μέλος ομάδων, να προκαλώ τον εαυτό μου και να αλλάζω ρόλους μέσα σε αυτές.
Σε μια σύντομη χρονολογική αναδρομή, οι σπουδές μου στην Αγγλική Φιλολογία, ένα μεταπτυχιακό στην Εφαρμοσμένη Γλωσσολογία και ένα διδακτορικό στα κίνητρα κατάκτησης μιας δεύτερης γλώσσας, ήταν μια προετοιμασία δεξιοτήτων για ένα απαιτητικό αλλά ηθικά ανταποδοτικό και προσωπικά ενδυναμωτικό μονοπάτι: Βρήκα νόημα στη λέξη δασκάλα. Tο μεγαλύτερο μου δώρο, είναι η τύχη του να γίνομαι μάρτυρας στο πως ένα παιδί γεννά απορίες, και η συμπόρευση μου σε αυτά τα ατέλειωτα μονοπάτια γεμάτα ερωτηματικά και μαγεία.
Ψάχνοντας να βρω και εγώ λοιπόν εργασία το μόνο που με δυσκόλευε ήταν η αυστηρή πλαισίωση και ‘κανονικότητα’ του εκπαιδευτικού συστήματος. Τυχαία άκουσα για ένα σχολείο διαφορετικό από όλα τα άλλα, που αμέσως το όνομα του με ταξίδεψε με την φαντασία μου μακριά. Και κάπως έτσι (-ίσως όχι και τόσο τυχαία τελικά)- βρέθηκε στο μονοπάτι μου το Παιχνιδαγωγείο, όπου παρέα με μεγάλους και μικρούς θέτουμε ερωτηματικά, εξερευνούμε βαθιά, παίζουμε δημιουργικά και περνάμε όμορφα!
Φραγκέσκα Ξενάκη,
Δασκάλα Αγγλικών
Γιούλα Μπλέσιου - Υπεύθυνη Παιδαγωγικού Σχεδιασμού
Γεννήθηκα την πρώτη μέρα του καλοκαιριού του 1979 κι εκείνη τη νύχτα τα δύο μου αδέλφια έτρωγαν φράουλες που μετά έγιναν το αγαπημένο μου φρούτο! Έπαιζα από την πρώτη μέρα που επέστρεψα με τη μαμά και τον μπαμπά μου από το μαιευτήριο… δυστυχώς όμως δε θυμάμαι τίποτα! Στα δύο μου χρόνια τριγυρνούσα με ένα ξύλινο καροτσάκι και μιλούσα μόνη μου όταν τα αδερφάκια μου έντρομα ανακοίνωσαν στη μαμά μου ότι: «το μωρό έχει πρόβλημα… μιλάει μόνο του».
Αργότερα διαβάζοντας για το πτυχίο στην αγωγή της προσχολικής ηλικίας στο Bristol της Αγγλίας, έμαθα ότι αυτό λέγεται εσωτερικός διάλογος και συμβάλει στον αυτοέλεγχο και την κοινωνικοποίηση! Και πολύ χάρηκα! Επειδή πάντα μου κέντριζε το ενδιαφέρον ο τρόπος που επικοινωνούν τα πλάσματα μεταξύ τους, αποφάσισα να συνεχίσω να σπουδάζω και να ειδικευτώ στο πως τα παιδιά με δυσκολίες συμπεριφοράς, κοινωνικοποίησης και συναισθηματικές δυσκολίες θα ήθελαν να μαθαίνουν. Κι εκεί άρχισα να παίζω με την έρευνα και να κατανοώ πως το παιχνίδι μπορεί να γίνει μέσο παρέμβασης στη συμπεριφορά των ανθρώπων και κυρίως των παιδιών.
Έτσι, έγινα επίσημα παιδαγωγός και ειδικός παιδαγωγός αφήνοντας πίσω ένα πτυχίο Οικονομικών και πολλά χρόνια εθελοντικής δουλειάς με παιδιά και με μεγάλους. Και λέω επίσημα, γιατί ανεπίσημα ασχολούμαι με την αγωγή παιδιών από το 1994 όταν βρέθηκα σε μια κατασκήνωση του Σώματος Ελληνικού Οδηγισμού, μόνη μου με μια ομάδα παιδιών κάτω από ένα πεύκο και έπρεπε να δημιουργήσω την απάντηση στην ενθουσιώδη ερώτηση: «Έλα! πες μας τι θα παίξουμε;»
Γιούλα Μπλέσιου,
Υπεύθυνη Παιδαγωγικού Σχεδιασμού
Μπιάνκα Στεργίου, Παιδαγωγός Προσχολικής Αγωγής
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, προσπαθούσα να μετατρέψω τα αντικέιμενα γύρω μου σε παιχνίδια... Οι κατσαρόλες, τα τηγάνια και οι κουτάλες της μαμάς μου ήταν για μένα μουσικά όργανα. Με την παλιά ταμειακή μηχανή από το μαγαζί του μπαμπά μου, έκοβα αποδείξεις για τα λαχανικά και τα φρούτα που πούλαγα. Με τις κλωστές και τις βελόνες της γιαγιάς μου, έραβα ρούχα για τις κούκλες μου. Χρησιμοποιώντας τα πινέλα, τις μπογιές και τα εργαλεία του παππού μου, μεταμορφωνόμουν σε μαστοράκι και έκανα επιδιορθώσεις στις μπρίζες, στα φωτιστικά και στους τοίχους του σπιτιού μου!
Όταν έγινα 14 χρονών αγαπημένο μου παιχνίδι έγιναν οι αριθμοί και λίγα χρόνια μετά αποφάσισα να σπουδάσω Οικονομικά. Σύντομα όμως κατάλαβα ότι το μονοπάτι που είχα διαλέξει δεν μου ταίριαζε απόλυτα, γιατί πάντα το 1+1 θα κάνει 2 και αυτό ήταν κάτι που με περιόριζε. Έτσι αποφάσισα να μπω στο μαγικό χώρο της Παιδαγωγικής... Μία επιλογή που αυτόματα μου άνοιξε έναν κόσμο χωρίς όρια, γεμάτο φαντασία, δράση, γέλια και ξεχωριστές στιγμές!
Το 2013 ξεκίνησα τη διαδρομή μου στο Παιχνιδαγωγείο! Ένα σχολείο στο οποίο μπορώ να ψαχουλεύω, να ταξιδεύω και να εξερευνώ παρέα με τα μικρά μου φιλαράκια, στηρίζοντας καθημερινά την πεποίθησή μου, ότι μέσα από το παιχνίδι αποκτάς εμπειρίες μάθησης για μια ζωή!
Μπιάνκα Στεργίου,
Παιδαγωγός Προσχολικής Αγωγής
Κάτια Λαζάρου, Ειδικός Ψυχικής Υγείας
Κάτια Λαζάρου,
Ειδικός Ψυχικής Υγείας
Μυρτώ Τίκωφ, Δασκάλα Μουσικής
Μυρτώ Τίκωφ,
Δασκάλα Μουσικής
Κωνσταντίνα Αυγερινοπούλου, Δασκάλα Δημοτικού
Παιχνίδι στην πιλοτή, στην παιδική χαρά, επισκέψεις σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, εκδρομές στη φύση και πεζοπορία είναι πράγματα με τα οποία μεγάλωσα. Πάντα το παιχνίδι και η μουσική συνυπήρχαν σε κάθε μορφής μαθήματος! Εδώ και 8 χρόνια λοιπόν σε διάφορα κέντρα ειδικής διαπαιδαγώγησης που συνεργάζομαι λάτρευα να παίζουμε επιτραπέζια, να φτιάχνουμε ποιήματα, να ακούμε μουσική και χίλια δυο άλλα που έβλεπα ότι μας κάνουν να μαθαίνουμε και να περνάμε καλά!! Θέλω να κάνω τα παιδιά να γελάνε και να είναι χαρούμενα έλεγα πάντα και η ομάδα του Παιχνιδαγωγείου μου το προσέφερε αυτό!
Κωνσταντίνα Αυγερινοπούλου,
Δασκάλα Δημοτικού
Βάσια Μιχαλοπούλου,
Παιδαγωγός Δημοτικού
Μαρία Μπλιάτκα,
Παιδαγωγός Δημοτικού
Αλεξάνδρα Μωρέτη,
Παιδαγωγός Δημοτικού
Σπυριδούλα Πουλιάση, Παιδαγωγός Δημοτικού
Κάθε καλοκαίρι βρισκόμουν στο χωριό μου, τη Κέρκυρα.
Ένα μέρος γεμάτο Μουσική!
Εκεί , μαζί με τον παππού μου, έμαθα τα πρώτα μου τραγούδια.... όταν έπεφτε ο ήλιος ! Αυτό ήταν και η αφορμή να ξεκινήσω χορωδία, από πολύ μικρή ηλικία
Όταν έγινα 7... γνώρισα το πιάνο, το οποίο μέχρι και σήμερα είναι το καταφύγιό μου!
Αγαπάω να γράφω μουσική και να τραγουδάω! Αγαπάω να μπλέκω τις νότες με τις λέξεις και να δημιουργώ! Αγαπάω να χρησιμοποιώ την μουσική ως θεραπεία!
Έτσι, αφού ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο πιάνο και την προσχολική ηλικία, εξειδικεύτηκα στη Μουσικοθεραπεία.
Μου αρέσει πολύ να χρησιμοποιώ τις Τέχνες ως εργαλείο μάθησης, καθώς με εντυπωσιάζει ιδιαίτερα η φρεσκάδα, η αυθεντικότητα και η συναισθηματική ένταση που χαρακτηρίζουν την παιδική τέχνη.
Λατρεύω την εξερεύνηση, τα ταξίδια, να μυρίζω τα λουλούδια, να δοκιμάζω νέες γεύσεις σε φαγητά και να κάνω βόλτες με τον σκύλο μου... τον Σοπέν!
Φοβάμαι τα ύψη και τα σκοτεινά μέρη.
Το "Παιχνιδαγωγειο" είναι ένα σχολείο στο οποίο θα ήθελα να ήμουν μαθήτρια, όμως τελικά συναντηθήκαμε μαγικά και θα είμαι σε αυτό δασκάλα, μαθαίνοντας
την ουσία του παιχνιδιού μέσα από τους μικρούς ανθρώπους.
Ένας αγαπημένος μου ζωγράφος υποστηρίζει ότι τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην Τέχνη, όπως και στην Αναπνοή.
Κι αυτό στο Παιχνιδαγωγείο... συμβαίνει!
Σπυριδούλα Πουλιάση,
Παιδαγωγός Δημοτικού
Λητώ-Ηλιάννα Καπέλλα Δασκάλα Δημοτικού
Λητώ-Ηλιάννα Καπέλλα,
Δασκάλα Δημοτικού
Ελένη Φουντουλάκη,
Δασκάλα Γαλλικών
Άντζυ Παπαχριστοδούλου, Δασκάλα Αγγλικών
Άντζυ Παπαχριστοδούλου
Δασκάλα Αγγλικών
Camille Bigotte,
Δασκάλα Γαλλικών
Ζωή Τούντα, Δασκάλα Αγγλικών
Ζωή Τούντα,
Δασκάλα Αγγλικών
Γιώργος Γκουγκέτας, Οδηγός Σχολικού
Ως επαγγελματίας οδηγός η ζωή μου όλη είναι η θέση πίσω από το τιμόνι, η οδήγηση και ο ήχος της μηχανής. Από την άλλη η αγάπη μου για τα παιδιά με ώθησε στο να μπορώ να τους προσφέρω την μεταφορά τους με άνεση, ευχαρίστηση αλλά κυρίως με ασφάλεια έχοντας σωστή συμπεριφορά στο οδικό δίκτυο και τηρώντας τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Στο Παιχνιδαγωγείο λοιπόν βρήκα και τα δύο σε ένα. Ενώθηκαν η αγάπη με την προσφορά για τα παιδιά και η μάθηση σε αυτά.
Γιώργος Γκουγκέτας,
Οδηγός Σχολικού
Τάσος Ζέρβας,
Οδηγός Σχολικού
Χάρης Ξένος,
Οδηγός Σχολικού
Ευαγγελία Βλάνδου, Συνοδεία
Ευαγγελία Βλάνδου,
Συνοδεία Οχημάτων
Εύα Τελωνιάτου, Φροντίδα και Συνοδεία Οχημάτων
Εύα Τελωνιάτου,
Φροντίδα
Μαριλένα Σκουντή
Συνοδεία Οχημάτων – Ειδική Παιδαγωγός
Αγγελική Τελωνιάτου, Φροντίδα
Αγγελική Τελωνιάτου,
Φροντίδα
Ανθούλα Ζώκου, Φροντίδα
Ανθούλα Ζώκου,
Φροντίδα και Συνοδεία Οχημάτων
Eglantina Brahimlari, Φροντίδα
Eglantina Brahimlari,
Φροντίδα
Orieta Bardhi,
Φροντίδα
Ντέπι Βασιλείου, Φροντίδα
Ντέπι Βασιλείου,
Φροντίδα
Ιωάννα Κυριαζοπούλου,
Φροντίδα και Συνοδεία Οχημάτων
Μαριάννα Στρατή,
Φροντίδα
Ιρένα Σταύρο, Φροντίδα
Ιρένα Σταύρο,
Φροντίδα
Φώτου Χριστίνα,
Φροντίδα & Συνοδεία Οχημάτων
Παντελής Μπλέσιος - Υπεύθυνος Εσωτερικής Οργάνωσης
Παντελής Μπλέσιος,
Αρχιτέκτονας – Υπεύθυνος Εσωτερικής Οργάνωσης
Παντελής Μπλέσιος - Υπεύθυνος Εσωτερικής Οργάνωσης
Πριν από χρόνια ρώτησα τη μαμά μου που ήξερε να βλέπει πιο μακριά από μένα: «Μαμά, πότε με θυμάσαι να είμαι πραγματικά χαρούμενη με αυτό που ασχολούμαι;» Και μου απάντησε χωρίς πολλή σκέψη: «Αν σου πω, μπορεί να σε κάνω να αλλάξεις δρόμο: τα μάτια σου λάμπουν και το πρόσωπό σου είναι φωτεινό, όταν είσαι σ’ ένα μέρος με πολλά παιδιά! Τα κάνεις να σε κοιτάνε στα μάτια και να νομίζουν ότι είναι σε γιορτή!». Έμεινα άφωνη. Νόμιζα ότι αυτό ήταν το κανονικό για όλους τους ανθρώπους. Tο αστείο είναι ότι αυτή την ερώτηση δεν την έκανα ως παιδί. Την έκανα ως Στέλεχος επιχείρησης στον τομέα του Ανθρώπινου Δυναμικού, Καθηγήτρια σε Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα στη Διοίκηση Επιχειρήσεων και φοιτήτρια για διδακτορικό σε θέματα Ανάπτυξης Καριέρας. Ξεκίνησα τη συζήτηση με τη μητέρα μου, ως μέρος της έρευνάς μου για να γράψω κάποια αποτελέσματα ακολουθώντας τον επιτυχημένο δρόμο που είχα ξεκινήσει. Και έτσι παίζοντας με λέξεις και συναισθήματα δικά μου και άλλων ανθρώπων άρχισα να ονειρεύομαι μια ομάδα. Έβλεπα ανθρώπους που αγαπάνε τα παιδιά όπως εγώ, να είναι συντονισμένοι ώστε να δημιουργούν προγράμματα και δραστηριότητες που τα παιδιά να ζουν μια ξεχωριστή εμπειρία.
Έβλεπα ότι μικροί και μεγάλοι μπορούσαν να συνυπάρξουν και να περνάνε καλά, όπως ο καθένας προτιμούσε. Έβλεπα χρώματα, παιχνίδι, χαμόγελα και εξέλιξη.
Πιστεύω πάρα πολύ ότι παίζοντας εξελίσσομαι και έτσι πιστεύω και για τους άλλους γύρω μου. Ενθουσιάζομαι λοιπόν όταν μπορώ να βρω σε ποιο κομμάτι είναι ο καθένας πολύ καλός και αφού συνδυάσω πολλά κομμάτια να βγαίνει ένα μεγάλο αποτέλεσμα.
Όποτε και να θυμηθώ, αυτό μου άρεσε να κάνω: να συνδυάζω τα ταλέντα των γύρω μου προκειμένου να υλοποιηθεί ένα αξιόλογο αποτέλεσμα. Κάτι σαν πάζλ ανθρώπων! Έτσι σκεφτόμουν και όταν πήγαινα Πέμπτη δημοτικού και οργάνωσα μια παιδική παράσταση που συμμετείχαν όλοι μου οι συμμαθητές. Τότε ένιωσα για πρώτη φορά το δυνατό συναίσθημα του να βλέπεις ένα όνειρό σου να υλοποιείται. Μετά από όλα αυτά τα πάζλ που έχω υπάρξει μέρος, πιστεύω ότι και οι μεγάλοι ξέρουν να μιλάνε εκατό διαφορετικές γλώσσες. Απλώς μερικοί έχουν ξεχάσει πώς να τις μιλάνε.
Στη συνέχεια πολλές φορές ανέλαβα την οργάνωση διαφορετικών ομάδων είτε στο σχολείο, είτε στην AIESEC, είτε στο Σώμα Ελληνικού Οδηγισμού, είτε ως σύμβουλος Επιχειρήσεων, είτε ως Μέλος Επιτροπών όπου εκπροσωπούσα έναν οργανισμό ή τη χώρα μας, είτε ως στέλεχος σε μεγάλη εταιρία, είτε ως εκπαιδεύτρια στελεχών επιχειρήσεων στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α.
Νομίζω ότι αν θέλεις κάτι πολύ βρίσκεις τελικά τον τρόπο να το κάνεις και ότι επιτρέπεται να κάνεις όνειρα, ακόμα και όταν όλα φαίνονται ότι πάνε στραβά. Έτσι, είπα πριν λίγο και στους ανθρώπους που εμπιστεύομαι: «Ανοίγουμε το Παιχνιδαγωγείο»! Και είδα χαμόγελα και λαμπερά μάτια που μου δίνουν δύναμη, να συνεχίζω να πιστεύω ότι τα όνειρα υλοποιούνται. Κι αν τελικά καταφέρουμε να μιλήσουμε κι άλλες γλώσσες που έχουμε «ξεχάσει», θα γίνει ο κόσμος ομορφότερος!
Βασιλική Μπλέσιου,
Γενική Διευθύντρια
Δώρα Μπρούσαλη - Γραμματειακή Υποστήριξη
Δώρα Μπρούσαλη,
Γραμματεία – Ομάδα Λειτουργίας
Νίκος Καραλάκης,
Γραφείο Διοίκησης
Τζοάννα Ποριάζη, Υπεύθυνη εγγραφών / Ομάδα λειτουργίας προσχολικής
Είμαι από τους ανθρώπους που, όταν έπρεπε να πάρω την απόφαση για το «τί θα γίνω όταν μεγαλώσω», ήξερα ότι ήταν «κάτι που να έχει σχέση με παιδιά».
Σπούδασα Αγγλική Φιλολογία και Management. Αποφοίτησα και δεν ήξερα ακόμα τι θα γινόμουν τότε «που μεγάλωσα».
Η ζωή μου έδειξε τον δρόμο τελικά. Αρχικά με πήγε μια βόλτα στον κόσμο της διαφημιστικής όπου πέρασα κάποια ιδιαίτερα διαφωτιστικά και δημιουργικά χρόνια. Ψάχνοντας να κάνω την αλλαγή, μου δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψω σε σχολείο.
15 χρόνια έμεινα σε αυτό το πρώτο σχολείο. Ήταν ένα μικρό σχολείο, οικογενειακό, και έγινα και εγώ μέλος αυτής της οικογένειας. Μεγάλωσα με αυτό, έμαθα και προσέφερα πολλά και το πιο σημαντικό… Βίωσα την υπεραξία της δουλειάς μου: να βλέπω τα παιδιά να έρχονται μωρά, να αποφοιτούν από το Δημοτικό και να μας επισκέπτονται ως φοιτητές.
Έφτασε η ώρα της αλλαγής και της ανανέωσης. Ήθελα πάλι να βρεθώ σε ένα σχολείο, αλλά όχι οποιοδήποτε σχολείο.
Το Παιχνιδαγωγείο το γνώριζα από τότε που δημιουργήθηκε και το θαύμαζα. Γνώριζα τους ανθρώπους που το ίδρυσαν μιας και μεγαλώσαμε μαζί στους οδηγούς. Μόλις έμαθα ότι φτιάχνουν ένα διαφορετικό σχολείο, ενθουσιάστηκα.
Έχω έρθει επομένως σε μια ομάδα για την οποία ήδη ένιωθα αγάπη, πριν ακόμα γίνω και επισήμως μέλος της. Έχω έρθει σε ένα σχολείο που οι άνθρωποι είναι χαμογελαστοί, ευδιάθετοι, δημιουργικοί.
Σε ένα σχολείο που συνεχώς ανανεώνεται, σε ένα σχολείο που λερώνεται, που ακούει μουσική, που χορεύει, που πειραματίζεται. Σε ένα σχολείο που, όπως περιγράφει και το παραμύθι «Ένα ταρακουνημένο σχολείο», πήρε το κλασικό σχολείο, το έβαλε σε ένα κουτί, το γύρισε ανάποδα, έριξε έξω όσα δεν έκαναν ένα παιδί ευτυχισμένο, το πήγε στο βουνό, το χρωμάτισε και το γέμισε μαξιλάρια για διάβασμα. Ένα σχολείο που μαθαίνει στα παιδιά τρόπους για να φτάσουν στη γνώση με το βίωμα.
Νιώθω πολύ τυχερή που, από τον Φεβρουάριο του 2022, έγινα μέλος του Παιχνιδαγωγείου και ανυπομονώ για τους προορισμούς του καινούριου αυτού ταξιδιού!
Τζοάννα Ποριάζη
Υπεύθυνη εγγραφών / Ομάδα λειτουργίας προσχολικής
Αριστέα Ψυλλιά, Γραμματεία Διοίκησης
Αριστέα Ψυλλιά,
Γραμματεία Διοίκησης